ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙ
Ο μεγαλύτερος ήλιος από τή μιά μεριά
κι από τήν άλλη τό νέο φεγγάρι
απόμακρα στή μνήμη σάν εκείνα τά στήθη.
Ανάμεσό τους χάσμα τής αστερωμένης νύχτας
κατακλυσμός τής ζωής.
Τ’ άλογα στ’ αλώνια
καλπάζουν καί ιδρώνουν
πάνω σέ σκόρπια κορμιά.
Όλα πηγαίνουν εκεί
καί τούτη η γυναίκα
πού τήν είδες όμορφη, μιά στιγμή
λυγίζει δέν αντέχει πιά γονάτισε.
Όλα τ’ αλέθουν οι μυλόπετρες
καί γίνονται άστρα.
Παραμονή τής μακρύτερης μέρας.
SUMMER SOLSTICE
The grandest sun on one side
and on the other the new moon
distant in my memory like those breasts.
Between them the chasm of the star filled night
deluge of life.
The horses on the threshing floors
gallop and sweat
over scattered bodies.
Everything goes that way
and this woman
whom you saw when she was beautiful suddenly
bends, cannot endure, kneels.
The millstones grind up everything
and turn them into stars.
Evening before the longest day.
ΜετάφρασηΜανώληΑλυγιζάκη/Translated by Manolis Aligizakis
