The Oresteia is the only surviving trilogy of Ancient Greek Tragedy. The trilogy was written by Aeschylus, and it was first performed in 458 BC during the festival of Dionysus in Athens, where it won first prize. In this three part video series, we will provide brief summaries of the three plays, and also explore the themes of Revenge, Justice, and Fate.
View original post 530 more words
Ο Allen Ginsberg στην Ακρόπολη το 1961
Η Ακρόπολη όπως κάθε Γολγοθάς
έχει γαλανές τις κόχες των ματιών
μέσα από τις κολόνες ο λαμπερός
γαλανόχρωμος βοριάς
αφήνει ένα κενό για την κόμμωση-μια άδεια
γαλάζια μεταφυσική
περικυκλώνει όλα ετούτα τα κομμάτια
από λαμπερό μάρμαρο
ο αθηναιοντπηας
Επιβάτες που κάθονται στα σκαλοπάτια
του τεράστιου αργοκίνητου λεωφορείου
που στέκεται ακίνητο.
Αξίζει να σε βγάλουν μια τέτοια φωτογραφία
με φόντο έναν μαρμάρινο σκελετό.
*Παρμένο από τη σελίδα της Σοφίας Περδίκη στο facebook.
ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΓΜΟΣ
Είπε: ίσως μια ύστατη προσπάθεια να τελειώσω μένα θάνατο…
ή κι ίσως πάλι εκείνη η πάντα ίδια, αέναη και σκοτεινή, η πέρα
από το θάνατο, καταγράφοντας εκείνο το από πουθενά ξεκίνημα…
η νοσταλγία… η νοσταλγία της άνοιξης… χώματα της άνοιξης…
ο κρόκος σπάζοντας τη λάμψη του στο φως… Τότε ακούστηκε
Καταγράφω και πεθαίνω… εδώ, εδώ, εδώ… καταγράφω
και πεθαίνω…
Καταγράφω και πεθαίνω…
Πεθαίνω πάλι ακούστηκε
Πεθαίνω πεθαίνω πεθαίνω
Σφύραγε από παντού
Πεθαίνω
Κι είχα πεθάνει από παντού.
Κ’ ύστερα μπήκαν οι άλλοι κι είχαν αρχίσει κι όλας
να σαπίζουν
Ο πιο βαθιά στη μουσική είπε τότε
Ποιος το περίμενε πως οι άνθρωποι θα ξερίζωναν τη γη
τόσο γοργά
Οι άλλοι σώπαιναν μεταίχμιοι
***
Χαμένος μέσα σε κισσούς και σ’ αγιοκέρια
Χρόνια χρόνια πριν
Να προχωρώ να προχωρώ
Γλίστρησε απ’ το σώμα μου το φίδι της ζωής
Τοπία αλλοτινά
Ξεχασμένα
Ποτέ υπαρκτά
Ο χώρος ο κλειστός ο γκρίζος του απέθαντου…
View original post 101 more words
Οι αργοτέλευτοι, του Αυγούστου,
οι φρουροί
πλωτοί κι ολόφωτοι
-σα να πηγαίνουν σε γιορτή-
με μπαϊράκια, και κάποτε έναν
κόμπο γόρδιο γερά απ’ το κατάρτι,
μας προσδοκούν
στο τέλειωμα μιας εποχής,
βρεμένη που ανταριάζεται
από παντού με κύμα.
Μας αναμένουν
τα στερνά του τηλαυγούς καράβια
με κάλεσμα δριμύ,
που αναρριχάται
ως αψηλά στη Χώρα επάνω
των έμπλωρων ερώτων μας
και των ανθών μας όλων.
Μες στην αγρύπνια μας
μοσχοβολούν
αυτά τα νυχτοξάρτια,
με πόσα ανεπιτήρητα
λυχνάρια αμποδεμένα,
και αναδεύουν τους καημούς
που είναι να μας έρθουν,
κι αυτοί αφρόδαρτοι
μα από άλλη θάλασσα,
κι αυτή αλμυρή εξίσου.
Θαλασσογραφία
Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου
τι όμορφα που θα ‘πλεε η ζωή μου!
Θα χόρευα πίσω και μπρος,
εμπρός και πίσω
κι ίσως με σταματούσε μοναχά
το σήμαντρο κάποιου απάτητου καμπαναριού
Θα ‘κανα φίλους καρδιακούς
και κοσμογυρισμένους
όσο μαζί, τόσο και λεύτεροι
να πεταρίζουμε το δείλι
Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου
τι…
View original post 131 more words
