Day: 12/21/2015
Ουτοπίες (Κική Δημουλά)
Source: Ουτοπίες (Κική Δημουλά)
ομίχλη
Μαμά, η θάλασσα έχει φύκια. Έχει κι αυτή. Όλο μαύρα γύρω γύρω. Στο παραμύθι ήταν που έπεφτε στο νερό σαν το βούρκο βαθύ και πηχτό και οι κοτσίδες απ’τα μαλλιά της μπλέκονταν και δένονταν στα φύκια. Έτσι πνίγηκε και το σώμα της- άψυχο από ώρες και σαν πάλλευκο,άσπρο- το ξέβρασε στην όχθη και το είπαν προμήνυμα κακό. Έβαλαν τον παπά να ευλογήσει τον τόπο που βρέθηκε το άσπρο της το σώμα και κοιτούσαν από μακριά, δεν ζύγωνε κανείς. Και ήταν σαν τόπος μαρτυρίου και εξαγνισμού την ίδια στιγμή.
Από εκεί που μπορούσες να διακρίνεις φαίνονταν τα αίματα. Είχε ανοίξει η μύτη και έσταζε το αίμα στάλες-στάλες σαν να ήταν πολύ. Τόν είχαν φωνάξει όχι για να γυρίσει αλλά για να τόν δουν να τρέχει η μύτη του. Είχε πέσει στην άκρη του δρόμου τώρα, ένας μπόγος από ρούχα και χέρια-πόδια ανάκατα. Όταν τόν είχαν πρωτοδεί στο χωριό ήταν δε θα…
View original post 384 more words
Χειρότερος εχθρός ο ίδιος μας ο εαυτός
Χειρότερος εχθρός ο ίδιος μας ο εαυτός
«Η επιχείρηση νομιμοποιείται να αξιοποιεί τις νέες τεχνολογίες προς όφελός της και να χρησιμοποιεί έναν αντί για δύο εργαζόμενος», είπε κυνικά ο κύριος νομικός εκπρόσωπος. Η πρόοδος, λοιπόν, στέλνει έναν εργαζόμενο στην κόλαση και τον επιχειρηματία στον παράδεισο! Γιατί όπως η Εργασία επιδιώκει την απαλλαγή από το Κεφάλαιο, το ίδιο και το Κεφάλαιο επιζητεί τη δική του ελευθερία, την απεξάρτησή του από το βάρος των «σιχαμερών και αχάριστων» εργαζομένων. Η ουτοπία βέβαια του κεφαλαίου είναι το κυνήγι του στόχου των αλχημιστών να δημιουργήσουν χρήμα από το χρήμα. Κι αυτό γίνεται κατορθωτό μέσω του χρηματιστηριακού τζόγου, μέσω της οικονομίας-καζίνο. Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, άλλως πως στην εικονική οικονομία. Στην πραγματική οικονομία, όμως, η «ουτοπία» επιδιώκεται μέσω της απαλλαγής από την ανθρώπινη εργασία που επιτυγχάνεται με τις νέες τεχνολογίες και τη ρομποτική. Έτσι, οι νέες τεχνολογίες γίνονται…
View original post 375 more words
Λιμάνι Πειραιά πριν από λίγο: 2500 άνθρωποι στο έλεος κράτους και διακινητών
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973
Της Κατερίνας Παρδάλη
Δεν θα υπήρχε αν επικρατούσε ο “ρεαλισμός”
Με τη μετάλλαξή της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψε την ελπίδα των ανθρώπων στη χώρα αλλά και σε όλη την Ευρώπη για «αντίσταση, ρήξη και ανατροπή», ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, όπως ήταν το σύνθημα που μας έφτασε στο 27% το 2012. Για αναβίωση των κινημάτων, για ανασύνταξη μέσα στον ταξικό πόλεμο που μας έχει κηρύξει η κυρίαρχη τάξη μετά το ξέσπασμα της κρίσης.
Η αντιστροφή του δημοψηφίσματος, που μέσα σε εκβιασμούς και τρομοκρατία ο κόσμος φώναξε «Όχι», και η άνευ όρων υποταγή της 12ης Ιουλίου προκάλεσαν σοκ. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στους συμπαραστάτες/τριες παγκόσμια. Σοκ που κινδυνεύει να γίνει παραλυτικό τώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περνάει ένα 3ο μνημόνιο, ένα μνημόνιο που οι δεξιές κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις δεν θα μπορούσαν να περάσουν ποτέ. Η διάσπαση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ μετά τα πραξικοπήματα του «περιβάλλοντος» Τσίπρα, η ακύρωση…
View original post 850 more words
Κλαίμε, πονάμε, ξεπουλάμε!
Του Ηλία Σκυλλάκου
Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε την εποχή της «αριστεράς της κλάψας». Αυτής της «αριστεράς» που στέκεται πλάι στους ολιγάρχες ως σεμνός υπηρέτης και μετά ζητά συγχώρεση για τα σαλιαρίσματα του.
Πλέον έχει μετατραπεί σε έναν από τους κύριους εκφραστές της πιο ακραίας πολιτικής ισοπέδωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Άλλωστε αυτοί που κάποτε ήταν οι εκβιαστές του ελληνικού λαού, σήμερα είναι εταίροι και σύμμαχοι σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως η κλάψα παραμένει και χρησιμοποιείται όταν πρέπει να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα.
View original post 404 more words
