Τρομοκράτες με γραβάτες

Τα Κακώς Κείμενα

Σκελετωμένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν εμφανίστηκαν στους θαλάμους του νοσοκομείου, απροειδοποίητα, σπάζοντας απότομα τη σιγή τής νυχτερινής μας βάρδιας. Μπούκαραν όλοι με τον ίδιο ατσαλάκωτο βηματισμό κι οι πόρτες πίσω τους ανοιγόκλειναν απορημένες. Μας πλησίασαν, καθώς τα γυαλιστερά τους παπούτσια αντανακλούσαν στο διάδρομο και προκαλούσαν το χαρακτηριστικό ήχο που κάνει η σκόνη, όταν θρυμματίζεται στο πάτωμα από ποδοπατήματα. Στάθηκαν απέναντί μας, με βλέμμα υπερήφανο, διαπεραστικό. Ακόμα νιώθω στο χέρι μου εκείνη τη σφιχτή, επίπονη χειραψία που πρόσφεραν επιβλητικά στα μουδιασμένα μας δάχτυλα. Μας κοίταξαν χαμογελώντας ελεγχόμενα, με τα χείλη τους να κινούνται ταυτόχρονα, λες και η κάθε τους έκφραση ήταν μέρος μιας καλοσχεδιασμένης χορογραφίας που σχηματιζόταν ρυθμικά πάνω στα σκελετωμένα πρόσωπά τους. Είπαν ότι επέλεξαν να έρθουν τούτη την περίεργη ώρα για να δουν αν όλα δούλευαν ρολόι. Ότι τους βολεύει περισσότερο να δρουν τη νύχτα γιατί τότε οι άνθρωποι είναι πιο ευάλωτοι. Άλλοι κοιμούνται, άλλοι γέρνουν ξάγρυπνοι…

View original post 1,073 more words