“Καυτός” φορολογικά ο μήνας Ιανουάριος για όλους τους πολίτες. Όλες οι αλλαγές που πρέπει να γνωρίζετε. Επιβάλλεται ειδικός φόρος στο κρασί και τέλος ανά στήλη στα παιχνίδια του ΟΠΑΠ. Και αυτή είναι μόνο η αρχή. Διαβάστε τι θα ακολουθήσει:
View original post 226 more words
Δεν είναι εύκολο να γράψεις και να περιγράψεις τα όσα συνέβησαν στη χώρα μας τη χρονιά που μας πέρασε. Θα μπορούσαμε, φυσικά, να πούμε πως ήταν μία ακόμη μνημονιακή χρονιά, που βύθισε τη χώρα ακόμη περισσότερο στην πολιτική, την οικονομική και την απαξίωση… Αλλά, και πάλι, δεν θα αρκούσε μία τέτοια περιγραφή… Θα χρειαστούν πολλοί τόμοι ιστορίας για να καταγραφεί η πραγματικότητα των όσων συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία μνημονιακά χρόνια…
View original post 1,155 more words
Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης, Της αγάπης αίματα (τραγούδι: Μίκης Θεοδωράκης)
Το 1987, δύο μόλις χρόνια πριν από την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου, ο Μίκης Θεοδωράκης δίνει συναυλία στο ανατολικό Βερολίνο.
Λόγω διαφοράς των τηλεοπτικών συστημάτων στις τότε δύο Γερμανίες, έχουμε το βίντεο της συναυλίας αυτής σε ασπρόμαυρο. Ας την παρακολουθήσουμε, λοιπόν, γιατί έχει πλέον μεγάλη ιστορική αξία. Ο Κώστας Παπαδόπουλος είναι αυτή τη φορά σολίστας στην ορχήστρα του Μίκη και, όπως θα δούμε, κάνει το ακροατήριο να παραληρεί μόλις αγγίζει το μπουζούκι του, ιδίως στο τέλος της βραδιάς όταν παίζει θέματα από τον Ζορμπά.
Συμμετέχουν:
Νίκος Αντύπας (ντραμς)
Βάνα Βερούτη (τραγούδι)
Γιάννης Ζερβίδης (πιάνο)
Μίκης Θεοδωράκης (διεύθυνση ορχήστρας, τραγούδι)
Σοφία Μιχαηλίδου (τραγούδι)
Θανάσης Μωραΐτης (τραγούδι)
Δημήτρης Παπαγγελίδης (κλασική κιθάρα)
Κώστας Παπαδόπουλος (μπουζούκι)
Γιάννης Σπάθας (ηλεκτρική κιθάρα)
Αντώνης Τουρκογιώργης (μπάσο)
Christian Boissel (συνθεσάιζερ, όμποε, αγγλικό κόρνο)
[…]
Νοσταλγία για τη μητέρα Θεσσαλονίκη, τον Πλαταμώνα, όπου είναι οι περισσότεροι φίλοι μου;
Αλλά έχω δημιουργήσει κι αλλού πάλι καταστάσεις τέτοιες κι αισθάνομαι δεν αισθάνομαι πολίτης του κόσμου, αισθάνομαι Έλληνας βέβαια και Ρωμιός, και μάλιστα με την ιδιαιτερότητα του Θεσσαλονικιού που είμαι, αλλά αισθάνομαι ότι αυτό που είχα στην Ελλάδα το δημιουργώ μέσα από ανθρώπινες σχέσεις και σε άλλα μέρη και το επεκτείνω. Και αυτό έχει μια ομορφιά! Δηλαδή, φτιάχνεις τη ζωή σου με μεγαλύτερη ποικιλία, με περισσότερες εκφορές. Τα ίδια πράγματα με πιο πολλές γλώσσες, με διαφορετικά ημιτόνια κάθε φορά. Θα έλεγα ότι λίγο-πολύ είμαι πεισματάρης. Ό,τι ήθελα στη ζωή μου το απέκτησα. Εκείνο βέβαια που πάντα θέλω πιο πολύ και είναι πράγμα που ίσως κανένας δεν μπορεί να τ’ αποκτήσει είναι, ακόμα πιο πολλή αγάπη, ακόμα πιο πολύ έρωτα. Και να παίρνω και να δίνω. Αυτό είναι ένα αλισβερίσι, όπως ξέρεις. Δηλαδή, θέλω το Θεό τον ίδιο…
View original post 569 more words
ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΣΤΟΝ ΑΔΗ
Νήπιοι, οι κατα βούς Υπερίονος Ηελίοιο
ήσθιον αυτάρ ο τοίσιν οφείλετο νόστιμον ήμαρ
~Οδύσσεια
Αφού μας μέναν παξιμάδια
τί κακοκεφαλιά
να φάμε στην ακρογιαλιά
του Ηλιου τ’ αργά γελάδια
που το καθένα κι ένα κάστρο
για να το πολεμάς
σαράντα χρόνους και να πας
να γίνεις ήρωας κι άστρο
Πεινούσαμε στης γης την πλάτη
σα φάγαμε καλά
πέσαμε εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι
THE COMRADES IN HADES
…fools who ate the Hyperion Sun’s cattle
for this he deprived them of their return
~Odyssey
Since we still had some hardtack
what a stupidity
to eat by the seashore
Helios’ slow moving cattle
that each was like a castle
you’d had to fight for
forty years until you turned
into a hero and a star
We hungered on the back of earth
but after we ate well
we fell down to the low levels
of being fools but satiated
“George Seferis-Collected Poems” translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2012, ~Finalist at the Greek National Literary Awards, category translation.
Παλατινή Ανθολογία
Σελίδα του χειρογράφου της Παλατινής Ανθολογίας. Πρώιμος 10ος αιώνας. Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης.
Η Παλατινή Ανθολογία (Anthologia Palatina) είναι συλλογή αρχαίων και βυζαντινών[1] ελληνικών επιγραμμάτων της περιόδου από τον 7ο αιώνα π.Χ. μέχρι το 600 μ.Χ., που βρέθηκε σε χειρόγραφο το 1606 και θεωρείται ότι συντάχθηκε τον 10ο αιώνα με βάση την Ανθολογία του Κεφαλά. Μαζί με την Ανθολογία του Πλανούδη απαρτίζει τη συμβατικά ονομαζόμενη Ελληνική Ανθολογία.
Γενικά
Πρόκειται για πλουσιότατη ποιητική ανθολογία από 3.700 επιγράμματα 370 και πλέον ποιητών καταχωρισμένων σε δεκαπέντε κεφάλαια («βιβλία»). Βασίζεται σε συλλογή την οποία συνέταξε στις αρχές του δέκατου αιώνα ο Βυζαντινός κληρικός και λόγιος Κωνσταντίνος Κεφαλάς, βασιζόμενος σε αρχαίες συλλογές. Πήρε το όνομά της από την Παλατινή Βιβλιοθήκη της Χαϊδελβέργης στην οποία βρέθηκε το χειρόγραφο, ο κώδικας Palatinus 23, από τον Γάλλο λόγιο Σαλμάσιους (Claude de Saumaise). Σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι της βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη της Χαϊδελβέργης (MS Pal. gr. 23) και ένα μικρότερο στο Παρίσι (Par. Suppl. gr. 384).
Παλατινή Ανθολογία ή «Παλατινή ή Ελληνική Ανθολογία» ή «Ελληνική ή Παλατινή Ανθολογία» αποκαλείται εναλλακτικά και το σύνολο των ποιημάτων του Παλατινού χειρογράφου (της «Παλατινής Ανθολογίας» σύμφωνα με τον προηγούμενο ορισμό) με την προσθήκη των 400 περίπου ποιημάτων της Ανθολογίας του Πλανούδη ως 16ο βιβλίο, συνολικά περίπου 4100 επιγράμματα/ποιήματα. Σημειώνεται ότι ο ορισμός αυτός έρχεται σε αντίθεση με τον πρώτο ορισμό, κατά τον οποίο με τον όρο Παλατινή Ανθολογία αναφέρονται αποκλειστικά τα ποιήματα του Παλατινού χειρογράφου (και μάλιστα όχι κάποια που είναι γραμμένα εκ των υστέρων πάνω στο χειρόγραφο αυτό, δες παρακάτω για τη Συλλογή Σπ, στη σχετική παράγραφο).
Τέλος, σε έναν τρίτο ορισμό, από κάποιες πηγές ο όρος Παλατινή Ανθολογία είναι λίγο έως πολύ ισοδύναμος με τον όρο Ελληνική Ανθολογία. Σημειώνεται ότι ο ορισμός αυτός έρχεται σε αντίθεση με έναν από τους ορισμούς της Ελληνικής Ανθολογίας, σύμφωνα με τον οποίο Ελληνική Ανθολογία είναι το σύνολο των ελληνικών επιγραμμάτων και ποιημάτων, όχι μόνο από τις δυο συλλογές (Παλατινή και του Πλανούδη), αλλά και από πολλές άλλες πηγές.
Σημειώνεται λοιπόν ότι οι πηγές χρησιμοποιούν (είτε -σπανιώτερα- ρητά, είτε -συνηθέστερα- έμμεσα) κάποιον από τους παραπάνω τρεις ορισμούς, οι οποίοι έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Στο παρόν κείμενο, περιγράφεται αναλυτικά η Παλατινή Ανθολογία κατά κύριο λόγο σύμφωνα με τον πρώτο ορισμό, δηλαδή αφορά περισσότερο το Παλατινό χειρόγραφο. Η Παλατινή Ανθολογία σύμφωνα με το δεύτερο και τρίτο ορισμό (είτε επιγράμματα από την Παλατινή και αυτή του Πλανούδη, είτε επιγράμματα από την Παλατινή και του Πλανούδη και από άλλες πηγές), περιγράφεται αναλυτικά στο άρθρο Ελληνική Ανθολογία.
Η αξία της Ανθολογίας είναι μεγάλη γιατί διέσωσε το ελληνιστικό επίγραμμα, σημαντικό είδος της ελληνικής ποίησης από τους Αλεξανδρινούς χρόνους μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού. Μεγάλη επίσης είναι και η επίδραση που άσκησε στη δυτική φιλολογία.
Palatine Anthology
A page of the Palatine Anthology (Codex Palatinus 23), 10th century, from the Library of the University of Heidelberg as seeing above.
The Palatine Anthology (or Anthologia Palatina) is the collection of Greek poems and epigrams discovered in 1606 in the Palatine Library in Heidelberg. It is based on the lost collection of Constantine Cephalas of the 10th century, which has been composed using older anthologies. It contains material from the 7th century BC until 600 AD and later on was the main part of the Greek Anthology which included also the Anthology of Planudes and more material.
The manuscript of the Palatine Anthology was discovered by Saumaise (Salmasius) in 1606 in the Palatine library at Heidelberg (Codex Palatinus 23). In 1623, after the Thirty Years’ War, it was sent with the rest of the Palatine Library to Rome as a present from Maximilian I of Bavaria to Pope Gregory XV and it was kept in the Vatican Library. In 1797 it was taken to Paris by order of the French Directory and in 1816 it was returned to Heidelberg when the war ended, but one (smaller) part of it remained in Paris (Parisinus Suppl. Gr. 384)
The manuscript
The manuscript of the Palatine Anthology consists of 709 pages. The section of the manuscript which is kept today at the Library of the University of Heidelberg (MS Pal. gr. 23) consists of pages 1–614 and the other part which is kept at the Bibliothèque Nationale de Paris (Par. Suppl. gr. 384) consists of the rest 94 pages (pp. 615–709).
It was written by four scribes around 980. One of the scribes made comments and additions and part of the manuscript was corrected by a Corrector.
The scribes were the followings:
• scribe Α: pages 4–9.384.8
• scribe J: pages 9.348.9-9.563 (possibly Constantine the Rhodian)
• scribe Β: pages 9.564-11.66.3
• scribe Β2: pages 11.66.4-11.118.1
• scribe Β: pages 11.118.1-13.31
Scribe J made corrections to the text written by scribe A and at the end, a Corrector, C, made many corrections to the text of Α and J.
http://www.wikipedia.org
Στα 16 του χρόνια ο Μπολιβάρ έκανε το πρώτο του ταξίδι στην Ευρώπη για να συμπληρώσει τη μόρφωσή του και έμεινε στην Ισπανία τρία χρόνια. Εκεί, το 1801, παντρεύτηκε μια νεαρή αρχοντικής οικογενείας, η οποία όμως πέθανε από κίτρινο πυρετό λίγους μήνες μετά την επιστροφή των νεονύμφων στο Καράκας.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1804, ο Μπολιβάρ επέστρεψε στην Ευρώπη. Με τις ιδέες των γάλλων Διαφωτιστών για λάβαρό του ο νεαρός Μπολιβάρ σε μια επίσκεψή του στη Ρώμη ορκίστηκε πάνω στον Ιερό Λόφο (Monte Sacro) να ελευθερώσει τη χώρα του από τον ζυγό των Ισπανών. Και ο Μπολιβάρ τίμησε τον όρκο του.
Ο διανοούμενος στρατηγός
Επιστρέφοντας στο Καράκας ο Μπολιβάρ άρχισε αμέσως να παίρνει μέρος στις μυστικές συγκεντρώσεις των επαναστατικών οργανώσεων εναντίον των Ισπανών. Το κίνημα της Ανεξαρτησίας της Λατινικής Αμερικής ξεκίνησε το 1808 και διευκολύνθηκε από την αδυναμία στην οποία βρισκόταν η Ισπανία λόγω των προβλημάτων της με τον Ναπολέοντα. Στη Βενεζουέλα ο ισπανός κυβερνήτης εκδιώχθηκε και τα διοικητικά καθήκοντα της χώρας ανέλαβε μια χούντα από ντόπιους στρατιωτικούς κατά το πρότυπο των πατριωτικών ενώσεων (juntas) της Ισπανίας που πολεμούσαν τον Ναπολέοντα. Ο Μπολιβάρ ανέλαβε την αποστολή να μεταβεί στο Λονδίνο για να ζητήσει βοήθεια από τους Αγγλους. Οι Αγγλοι όμως αρνήθηκαν την παραμικρή ανάμειξη. Το μόνο κέρδος από αυτό το ταξίδι ήταν ότι ο Μπολιβάρ συνάντησε τον εξόριστο Φρανσίσκο ντε Μιράντα, ο οποίος είχε προσπαθήσει το 1806 να ελευθερώσει τη Βενεζουέλα αλλά απέτυχε, και τον έπεισε να επιστρέψει στο Καράκας για να αναλάβει την ηγεσία του απελευθερωτικού κινήματος.
H Βενεζουέλα κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 5 Ιουλίου 1811 (Πρώτη Δημοκρατία της Βενεζουέλας) και ο 28χρονος Μπολιβάρ κατατάχθηκε στον στρατό. Πολύ σύντομα όμως άρχισαν να εκδηλώνονται διαφωνίες ανάμεσα στον Μπολιβάρ και στον Μιράντα με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να κατορθώσουν να επιβληθούν και πάλι. Ο Μιράντα συνελήφθη και πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στα ισπανικά κάτεργα.
Ο Μπολιβάρ ωστόσο ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα. Κατέφυγε στην Καρταχένα της Νέας Γρανάδας (σημερινή Κολομβία) όπου δημοσίευσε την πρώτη του πολιτική διακήρυξη, το Μανιφέστο της Καρταχένας, στο οποίο ανέλυε τις αιτίες της ήττας στη Βενεζουέλα και παρακινούσε τους επαναστάτες να συντρίψουν τους Ισπανούς.
Αναλαμβάνοντας την αρχηγία του εκστρατευτικού σώματος ο Μπολιβάρ νίκησε τους Ισπανούς σε έξι συνεχόμενες μάχες και μπήκε στο Καράκας (6 Αυγούστου 1813) ως Ελευθερωτής (Libertador), έχοντας κερδίσει επάξια αυτόν τον τίτλο, αλλά και ως δικτάτορας. Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις όμως στις τάξεις των επαναστατών πολύ σύντομα οδήγησαν σε εμφύλιο πόλεμο και έδωσαν πάλι την ευκαιρία στους Ισπανούς να καταλύσουν και τη Δεύτερη Δημοκρατία της Βενεζουέλας.
Πολιτικοί σχεδιασμοί
Εξόριστος και πάλι στη Νέα Γρανάδα και μετά στην Τζαμάικα, ο Μπολιβάρ έγραψε το 1815 μια σειρά κείμενα σε μορφή επιστολών, τo Γράμμα από την Τζαμάικα, όπου ανέλυε το όραμά του για την απελευθέρωση όλων των χωρών που βρίσκονταν υπό ισπανική κυριαρχία, από τη Χιλή και την Αργεντινή ως το Μεξικό. Μετά την κατάκτηση της ανεξαρτησίας τους οι χώρες αυτές θα έπρεπε να γίνουν συνταγματικές δημοκρατίες, μια παραλλαγή του πολιτεύματος της Μεγάλης Βρετανίας. Θα υπήρχε δηλαδή Ανω και Κάτω Βουλή, και ενώ τα μέλη της Ανω Βουλής θα είχαν κληρονομικό δικαίωμα, τα μέλη της Κάτω Βουλής θα εκλέγονταν από τον λαό. Αρχηγός του κράτους θα ήταν ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ισόβιος και με διευρυμένες εξουσίες.
Προτού όμως φθάσει στη μορφή του πολιτεύματος, ο Μπολιβάρ έπρεπε να διώξει τους Ισπανούς. Ούτε η Αγγλία ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχθηκαν να βοηθήσουν. Μόνο η μικρή δημοκρατία της Αϊτής, η οποία είχε μόλις αποκτήσει την ανεξαρτησία της από τους Γάλλους, πρόσφερε χρήματα και όπλα στον Μπολιβάρ. Ακολούθησαν τρία χρόνια μαχών με τους Ισπανούς, με νίκες και με ήττες. Την άνοιξη του 1819 ο Μπολιβάρ, οδηγώντας τους 2.500 άνδρες του μέσα από χιονισμένα δύσβατα ορεινά μονοπάτια, εισέβαλε στη Νέα Γρανάδα και, αιφνιδιάζοντας τους Ισπανούς, την απελευθέρωσε. Ο Μπολιβάρ εκλέχθηκε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Μεγάλης Κολομβίας, στην οποία θα υπάγονταν η Νέα Γρανάδα (Κολομβία), η Βενεζουέλα και η επαρχία Κίτο (σημερινό Εκουαδόρ). Ωστόσο η Ομοσπονδία υπήρχε μόνο στα χαρτιά, δεδομένου ότι οι δύο από τις τρεις χώρες της βρίσκονταν ακόμη κάτω από τον ισπανικό ζυγό.
H Μεγάλη Κολομβία
Το όνειρο όμως δεν άργησε να γίνει πραγματικότητα. Τον Ιούνιο του 1821 ελευθερώθηκε η Βενεζουέλα και ένδεκα μήνες αργότερα ελευθερώθηκε και το Εκουαδόρ. Στο Εκουαδόρ ο Μπολιβάρ συνάντησε τη γυναίκα των ονείρων του, την επαναστάτρια Μανουέλα Σάενς, η οποία έκτοτε τον ακολούθησε στη δόξα αλλά και στην απογοήτευση.
H Μεγάλη Κολομβία ήταν πλέον πραγματικότητα και η κυβέρνησή της αναγνωρίστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά οι φιλοδοξίες του Μπολιβάρ δεν σταμάτησαν εκεί. H Χιλή και η Αργεντινή είχαν ελευθερωθεί από τον Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, ο οποίος είχε εισβάλει και στο Κάτω Περού αλλά, συναντώντας δυσκολίες, ζήτησε βοήθεια από τον Μπολιβάρ. Ο Μπολιβάρ φαίνεται ότι εκτόπισε τον Σαν Μαρτίν αναλαμβάνοντας ο ίδιος την απελευθέρωση του Περού. Πράγματι τον Σεπτέμβριο του 1823 ο Μπολιβάρ έφθασε στη Λίμα και οι Ισπανοί παραδόθηκαν.
Μόνο το Ανω Περού παρέμενε σε ισπανικά χέρια. Ο Μπολιβάρ αποφάσισε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση: Περνώντας πάνω από τις Ανδεις οι άνδρες του κατατρόπωσαν τους Ισπανούς σε μια σειρά μάχες και τον Απρίλιο του 1825 το τελευταίο απομεινάρι των ισπανικών κτήσεων στην αμερικανική ήπειρο ελευθερώθηκε. Το Ανω Περού, προς τιμήν του Ελευθερωτή του, ονομάστηκε Βολιβία.
Πηγή: Το Βήμα 30/11/2003
Τώρα πλέον ο Μπολιβάρ είχε φθάσει στο ύψιστο σημείο της σταδιοδρομίας του. Ανακηρύχθηκε ισόβιος πρόεδρος της Μεγάλης Κολομβίας και του Περού. Τα μέτρα της κατάργησης της δουλείας και της παραχώρησης γης στους στρατιώτες του απελευθερωτικού στρατού έκαναν τον Μπολιβάρ πολύ δημοφιλή στις μάζες, όχι όμως και στην παράταξη των φιλελευθέρων που θεωρούσε τον θεσμό του ισοβίου προέδρου αντιδραστικό.
Με κλονισμένη υγεία αλλά με ασίγαστη τη φιλοδοξία του ο Μπολιβάρ προσπάθησε να βάλει σε εφαρμογή ένα ακόμη σχέδιό του: τη δημιουργία συνομοσπονδίας των αμερικανικών κρατών. Το 1826 συνήλθε στον Παναμά μια παναμερικανική συνδιάσκεψη όπου τα κράτη της Μεγάλης Κολομβίας, το Περού, η Βολιβία, το Μεξικό, η Κεντρική Αμερική και οι Ενωμένες Επαρχίες του Ρίο ντε λα Πλάτα (η σημερινή Αργεντινή) υπέγραψαν συνθήκη συμμαχίας και κάλεσαν και τα υπόλοιπα κράτη της αμερικανικής ηπείρου να την προσυπογράψουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες όμως αρνήθηκαν και γρήγορα άρχισαν να εμφανίζονται σύννεφα και ανάμεσα στα μέλη της συμμαχίας.
H αυταρχική διακυβέρνηση του Μπολιβάρ ξεσήκωσε αντιδράσεις. Ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι και άρχισαν οι αυτονομιστικές τάσεις. Οι φιλελεύθεροι ήθελαν πλέον να απαλλαγούν από τον δικτάτορα και αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν. Δεν τα κατάφεραν όμως χάρη στον φύλακα άγγελο του Μπολιβάρ, τη Μανουέλα Σάενς. Αρρωστος με φυματίωση και καταπονημένος από τις κακουχίες, ο μόλις 47 χρόνων Ελευθερωτής της Λατινικής Αμερικής παραιτήθηκε από το αξίωμα του προέδρου και αποφάσισε να φύγει για την Ευρώπη. Δεν πρόλαβε όμως. Πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου του 1830 στη Σάντα Μάρτα της Κολομβίας.
Από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες όλων εποχών, τόσο για τον αριθμό των σκαφών που ενεπλάκησαν, όσο και για την τακτική που εφαρμόστηκε. Έλαβε χώρα στις 7 Οκτωβρίου 1571 στην ευρύτερη περιοχή της Ναυπάκτου (τότε Λέπαντο), με αντιπάλους τα χριστιανικά κράτη της Δύσης και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έληξε την ίδια μέρα, με θριαμβευτική επικράτηση των Δυτικών.
Η κυριαρχία των Οθωμανών στη Μεσόγειο μετά και την κατάκτηση της Κύπρου (1571) τροφοδότησε τις επεκτατικές τους διαθέσεις προς δυσμάς. Τα χριστιανικά κράτη αφυπνίστηκαν, παραμέρισαν για λίγο τις διαφορές τους και με πρωτοβουλία του Πάπα Πίου Ε’ συγκρότησαν στις 25 Μαΐου 1571 τον «Ιερό Αντιτουρκικό Συνασπισμό (Sacra Liga Antiturca). Τον αποτελούσαν η Ισπανία, η Βενετία, η Γένουα, το Παπικό Κράτος, η Σαβοΐα, η Μάλτα και άλλες μικρότερες πόλεις της ιταλικής χερσονήσου. Αποφασίστηκε η συγκρότηση στόλου και η αποστολή του στην ανατολική Μεσόγειο.
H ναυτική δύναμη, με επικεφαλής τον νεαρό ισπανό πρίγκηπα Δον Χουάν της Αυστρίας, συγκεντρώθηκε στη Μεσίνα της Σικελίας και με τις ευλογίες του Πάπα απέπλευσε στις 16 Σεπτεμβρίου 1571. Δέκα μέρες αργότερα, ο στόλος έφθασαν στην Κεφαλλονιά, όπου πραγματοποίησε τις τελευταίες του προετοιμασίες, ενόψει της αναμέτρησής του με τον Οθωμανικό, που ναυλοχούσε στη Ναύπακτο.
Ο συμμαχικός στόλος αριθμούσε 210 γαλέρες, 30 φρεγάτες, 24 μεταφορικά πλοία και άλλα μικρότερα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα των πλοίων έφθαναν τους 38.000 άνδρες, από τους οποίους οι 15.000 ήταν Έλληνες από τα νησιά του Ιονίου και την Κρήτη. Πλούσιοι Έλληνες είχαν εξοπλίσει πλοία και βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της επιχείρησης, όπως ο κερκυραίος Στυλιανός Χαλικιόπουλος, ο ζακυνθινός Μαρίνος Σιγούρος και ο κρητικός Μανούσος Θεοτοκόπουλος (αδελφός του ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου).
Ο Οθωμανικός στόλος με επικεφαλής τον Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασά είχε 210 γαλέρες και 50 άλλα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα έφθαναν τους 47.000 άνδρες, από τους οποίους 15.000 ήταν Έλληνες βίαια στρατολογημένοι. Υπολειπόταν σε δύναμη πυρός και ηθικό, καθώς τα πληρώματα μάχονταν για πολύ καιρό και ήταν εξουθενωμένα. Η τουρκική αρμάδα ήταν αποκλειστικά κωπήλατη, ενώ ο συμμαχικός στόλος διέθετε και ιστιοφόρα πλοία, που ήταν το νέο στοιχείο της ναυτικής μάχης.
Η αποφασιστική αναμέτρηση δόθηκε στις εκβολές του Αχελώου ποταμού, κοντά στα νησάκια Εχινάδες, στις 7 Οκτωβρίου 1571, αλλά έμεινε στην ιστορία ως Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Από το πρωί έως αργά το απόγευμα η σύγκρουση διεξαγόταν με τρομερή ένταση. Ο αγώνας σε ορισμένες φάσεις μεταφέρθηκε από κατάστρωμα σε κατάστρωμα και γινόταν σώμα με σώμα.
Ο χριστιανικός στόλος με αρτιότερο οπλισμό και καλύτερη τακτική νίκησε κατά κράτος τον αντίπαλό του, που ήταν σχεδόν αήττητος μέχρι τότε. Με τα λόγια του συγγραφέα του «Δον Κιχώτη» Μιγκέλ ντε Θερβάντες, που πήρε μέρος στη ναυμαχία κι έχασε το αριστερό του χέρι: «Ήταν η πιο μεγαλόπρεπη στιγμή που γνώρισαν οι περασμένοι ή τούτοι οι σημερινοί καιροί, ή που θα δούνε οι μελλούμενοι».
Η Οθωμανική πλευρά κατόρθωσε να διασώσει μόλις 50 πλοία, ενώ οι απώλειες σε έμψυχο δυναμικό ανήλθαν σε 20.000 νεκρούς, ανάμεσά τους ο Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασάς, ο αιγύπτιος αρχηγός Μεχμέτ Σιρόκο και 160 μπέηδες. Οι σύμμαχοι έχασαν 8.000 άνδρες, μεταξύ αυτών και ο βενετός ναύαρχος Αγκοστίνο Μπαρμπαρίγκο, και μόλις 20 γαλέρες. Βαρύς ήταν και ο φόρος που πλήρωσε το ελληνικό στοιχείο. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι το 30-40% των νεκρών πρέπει να ήταν Έλληνες, αν υπολογίσουμε τη σύνθεση των πληρωμάτων και των δύο πλευρών. Πάντως, αρκετοί Έλληνες που είχαν στρατολογηθεί δια της βίας από τους Οθωμανούς, απέκτησαν την ελευθερία τους.
Η νίκη των συμμάχων χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό στη Δύση. Μεγάλοι ζωγράφοι της εποχής, όπως ο Τιντορέτο, ο Τιτσιάνο και ο Βερονέζε, απαθανάτισαν με έργα τους σκηνές της ναυμαχίας, ενώ ο Ελ Γκρέκο φιλοτέχνησε το πορτρέτο του μεγάλου νικητή, Δον Χουάν της Αυστρίας.
Η συντριβή των Οθωμανών μπορεί να ανέκοψε την επεκτατική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς την Ευρώπη, δεν έφερε όμως τα επιθυμητά αποτελέσματα για τα χριστιανικά κράτη της Δύσης. Ο διακαής τους πόθος για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης δεν πραγματοποιήθηκε, εξαιτίας των μεταξύ τους ανταγωνισμών, που επέτρεψε στον σουλτάνο να διατηρήσει την κυριαρχία του στη Μεσόγειο για πολύ καιρό ακόμη.
Για τους υπόδουλους Έλληνες η νίκη των συμμάχων ήταν μια χαραμάδα ελπίδας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Επαναστάτησαν πολλές περιοχές (Μάνη, Πάτρα, Αίγιο, Γαλαξίδι, Πάργα, Ηγουμενίτσα, Βόνιτσα, Άνδρος, Πάρος, Νάξος), αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
The Best Poems by Constantine P. Cavafy You Should Read
Constantine P. Cavafy, one of the most important Greek poets of all times, was born and died in Alexandria on the day of his birthday and he is definitely the most significant intellectual figure of the city. He was the ninth and last child of Petros Cavafy, a wealthy merchant with Byzantine roots. His works can be divided into three categories: the philosophical poems, the erotic poems and the (pseudo)historical poems.
Ithaca
Ithaka is a philosophical poem, influenced by the Homeric epos (saga) and the adventures of Odysseus on his trip to Ithaka as you can tell even by reading its title. Ithaka is used by Cavafy as a symbol of our goals that actually shape the meaning of our life. With a didactic intention hidden in the form of an internal monologue, he does not attempt to define life but approach and describe it in an interactive way.
As Much As You Can
As Much As You Can is an important lesson about the meaning of human dignity and self-respect that every person should be aware of. The poet was always careful and selective with his personal life and social contacts, and in this poem he actually summarizes his attitude towards the social aspect of human existence: people cannot always control the results of their actions, the success of their behavior and may fail; what they can control – and therefore is more important – is their very personal life, their own self.
Walls
The poet makes a personal yet universal confession about the walls that bring suffocation to his life. These walls are related to the social structure, the economy, religion and much more. The worst thing is not the existence of these walls, of these limitations of the free development but the fact that the walls were created before us, so we cannot even notice their existence and fight against them.
The God Abandons Antony
This historical poem of Cavafy follows the norm of Cavafy’s historical poems, using the example of one specific (not famous) historical example as a symbol of timeless values. In this case, Antony is the symbol of the people who fought their whole life in order to make their dreams come true and at one point faced complete failure and loss. This is the moment where, according to the poet, a strong person must face all difficulties and challenges with dignity and self-respect, not meaningless mourning and sense of humiliation.
The City
Τhis symbolic poem refers to an anonymous ghost city that operates as a symbol of deadlock, failure, disappointment, pain. This city is the recognition of life itself, fate, our actions, their consequences and, most important, our moral responsibility before this fundamental reality that shapes us.
By Evangelos Tsirmpas
http://www.theculturetrip.com
Hellenic Canadian Literature 