Day: 01/26/2016
Robert M. Zoschke, “Bukowski–New Millennium Prophecy”.
HEAR ME OUT
On the Kitchen Counter
Good morning my love,
The day is of course just starting for me, although passed three in the afternoon, but you see, I dedicate all my night to think of you as I go to the various bars with my friends.
Yesterday I mused that three months have already gone since we separated, three months that I haven’t found refuge in that little dip of your chest. There where I told you it was my secret cave,
where I felt secure.
I mused that lone moment of summer when we lied down on the beach and the sun burnt us, I dripped a few drops of sea water to quench the thirst I had for your love.
I get up at noon I return home almost at daybreak.
Empty as always since you left, the house welcomes me with the radio being on since morning and the lights set on the timer.
Toast and Happy Hippo cheese are my evening meal along with pills for the hangover.
And tears ready to run down my cheeks.
This will pass, no matter what, it’ll pass.
I remember one time when we returned home after a night at the bouzoukia, we prepared an omelette and fried bread because we were hungry.
Then after we ate we left the plates on the table and made love on the kitchen counter. At daybreak, before we went to bed hugging each other to go to sleep.
Unique moments! Our love was such, as long as it lasted.
Yet it left a deep scar behind, a scar that refuges to heal and like a cancer eats me up from within.
Στον πάγκο της κουζίνας
Καλημέρα, αγάπη μου!
Η μέρα βέβαια αρχίζει για μένα τώρα, που είναι πια περασμένες τρεις το μεσημέρι, αλλά βλέπεις, το βράδυ μου το αφιερώνω όλο για να σκέφτομαι εσένα, ενώ τριγυρνάω με αδιάφορες παρέες στα μπαράκια.
Αναλογιζόμουν χτες πως πέρασαν κιόλας τέσσερις μήνες που δεν είμαστε μαζί, που έχω να χωθώ στη λακκουβίτσα του στέρνου σου.
Εκεί που σου ’λεγα πως είναι η μυστική σπηλιά μου, που όταν βρίσκομαι δεν φοβάμαι πια τίποτα και κανέναν.
Θυμήθηκα εκείνη τη μοναδική στιγμή του καλοκαιριού, που όπως ήμασταν ξαπλωμένοι στην παραλία και μας έψηνε ο ήλιος, σου ‘σταξα μέσα της νερό απ’ τη θάλασσα και μετά το ήπια από ’κει, για να ξεδιψάσω τον έρωτά μου για σένα.
Ξυπνάω το μεσημέρι, Γυρίζω σπίτι μου τα ξημερώματα…
Άδειο, όπως πάντα, από τότε που έφυγες, το σπίτι, με καλωσορίζει με το ραδιόφωνο, που παίζει απ’ το πρωί και τα φώτα που ανάβουν με χρονοδιακόπτη, όταν σκοτεινιάζει.
Παξιμάδια, τυρί και Happy Hippo, το βραδινό μου, μαζί με τα χάπια για τον πονοκέφαλο απ’ το αλκοόλ.
Και τα δάκρυα στα μάτια μου, έτοιμα να κυλήσουν στα μάγουλά μου.
Θα περάσει, πού θα πάει! Θα περάσει.
Θυμάμαι μια φορά, που είχαμε γυρίσει ξημερώματα απ’ τα μπουζούκια και πριν κοιμηθούμε, φτιάξαμε ομελέτα και τηγανητό ψωμί, γιατί πεινούσαμε.
Και μετά, αφήσαμε τα πιάτα στο τραπέζι και κάναμε έρωτα στον πάγκο της κουζίνας. Ξημερώματα, πριν πάμε να κοιμηθούμε αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι μας.
Στιγμές μοναδικές! Έτσι ήταν όλη η αγάπη μας, όσο κράτησε.
Η αγάπη, όχι η συμβίωση.
Αυτή τράβηξε πολύ κι άφησε πίσω της μια ύπουλη πληγή, που δε λέει να γιατρευτεί και δουλεύει από μέσα, σαν σαράκι.
~HEAR ME OUT, Tzoutzi Mantzourani, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2015
Εύα Στάμου, Η επέλαση της ρoζ λογοτεχνίας
Θα άξιζε, τέλος, ν’ αναφερθούμε επιγραμματικά σε ένα είδος που, σε πρώτη ματιά, φαίνεται ίσως να διαφεύγει από τις παραπάνω κατηγοριοποιήσεις. Πρόκειται για την κατηγορία που απαρτίζουν τίτλοι με θέμα την Τουρκία και φόντο τις γειτονιές της Πόλης, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια κατέκλυσαν την ελληνική αγορά. Τα αίτια και η λογική των βιβλίων αυτών, πάρα τις όποιες διαφορές στο σκηνικό τους διάκοσμο, είναι ίδια με των κειμένων που αναλύσαμε. Πρώτον, συνδέονται άρρηκτα με τη ροζ κουλτούρα, και μάλιστα με τρόπο πασιφανή, καθότι παράγωγα μιας τηλεοπτικής «μόδας». Πρόκειται για βιβλία που δημιουργήθηκαν με αφορμή την επιτυχία των τουρκικών τηλεοπτικών σειρών και στο τηλεοπτικό κοινό κατεξοχήν απευθύνονται.
Δεύτερον, το ζητούμενο είναι, και στη δική τους περίπτωση, η «απόδραση» από την πραγματικότητα∙ στα διεθνή ρομάντζα αυτό επιτυγχάνεται με περιγραφές πολυτελών χώρων και υπερατλαντικών ταξιδιών, στα βιβλία με θέμα την Κωνσταντινούπολη με το ταξίδι στο χρόνο και τη μεταφορά σ’ ένα «εξιδανικευμένο» παρελθόν…
View original post 52 more words
Κ. Καβάφης, Τρώες
.
Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων•
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε• κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας• κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—
.
.
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται•
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει•
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.
.
Κ. Καβάφης, Τρώες, Ποιήματα, Άπαντα, α’ τόμος, σελ. 26,Ίκαρος Εκδοτική Εταιρεία, 1983 Πίνακες: «Η οργή του…
View original post 13 more words
Έλληνας πιλότος: «Κυνηγάω τον Τούρκο, σας χαρίζω τα ευρώ σας»
Ένα γράμμα-κατάθεση ψυχής, αλλά και οργής και περιφρόνησης για όλους όσοι αποφασίζουν τη μείωση των αποδοχών των πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας, έφθασε πριν από καιρό στο e-mail μου.
View original post 263 more words
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ
Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης
Ενστερνίζεται λοιπόν ο Έλληνας πολίτης τον ψυχρό ρεαλισμό (λέγε κυνισμό) των θιασωτών του μνημονίου. Κατά τα ρεαλιστικώς και κυνικώς λεγόμενα των σοσιαλακροδεξιών εκπροσώπων του δικομματισμού, ο διαρκής δανεισμός, η φτωχοποίηση, η εκκένωση της χώρας απ’ το επιστημονικό και δυναμικό προσωπικό της, η υπερφορολόγηση στερεών, υγρών και αερίων, η εκχώρηση της χώρας στους ηλίθιους χαρτογιακάδες της τρόικας και γενικότερα όλος ο εφιάλτης που ζούμε είναι «μονόδρομος» και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Υποτασσόμαστε άπαντες και προσχωρούμε στη λογική κάποιων πολιτικών σαλτιμπάγκων που παριστάνουν τους υπουργούς και λένε ότι πρέπει να τηρηθούν οι «δεσμεύσεις» έναντι των δανειστών –άραγε ποιοι δεσμεύτηκαν και με ποιο ακριβώς τίμημα; Βεβαίως, αποκηρύσσουμε «επαναστατικές» προτάσεις περί εθνικής κυριαρχίας ή την προχωρημένη σκέψη ότι μπορεί να σωθεί η χώρα με την αποχή «επαγγελματιών» σωτήρων- καλή ώρα.
View original post 430 more words
Landscape and Masculinity in Ernest Hemingway’s A Farewell to Arms
ΜΙΑ… «ΑΛΛΗ» ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ
• Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί. Γιώργος Σεφέρης
• Βίγλα αψηλή στα φρένα μας η μνήμη. Νίκος Καζαντζάκης
• Η μνήμη είναι περίπλοκο πράγμα, συγγενής της αλήθειας, αλλά όχι δίδυμός της. Μπάρμπαρα Κινγκσόλβερ, συγγραφέας.
Πολύς λόγος έγινε και διαρκώς γίνεται, για το ενίοτε «εύπλαστο ή εκρηκτικό υλικό» που ονομάζεται μνήμη. Με αφορμή, εξάλλου και τους διαλόγους ή τους αφορισμούς που δημιούργησε το βιβλίο Ιστορίας της Στ’Δημοτικού, το υπαρξιακό φορτίο της λέξης, απελευθέρωσε την ένταση που κρύβει αυτή η ανθρώπινη λειτουργία.
Δύσκολη λέξη. Ο καθένας μπορεί να την επικαλεστεί, αισθανόμενος πως έχει δίκιο. Και βέβαια, ποικίλει και το εννοιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η μνήμη ανακαλείται, καθορίζεται ή βοηθάει το παρόν και προωθεί το μέλλον μας.
Άλλωστε η ύπαρξη ή όχι αντικειμενικής ιστορικής αλήθειας και μνήμης, αποτελεί για αιώνες αντικείμενο φιλοσοφικής μελέτης και διαμάχης.
Αισθάνομαι, ότι οι τρείς παραπάνω φράσεις, είναι ο καλύτερος πρόλογος για το παρόν
άρθρο. Η μνήμη σίγουρα…
View original post 1,284 more words
Κύριος Μιχάλης Ν. Ράπτης – ΠΑΜΠΛΟ (video)
“Το ταξείδι κράτησε πολλές μέρες, ο καιρός ήταν συχνά άθλιος, πήγαμε ως τα ανοικτά της Τυνησίας και κάποτε 
φτάσαμε επιτέλους στον Πειραιά. Όταν περάσαμε κοντά στις ακτές της Πελοποννήσου κι είδα, ύστερα από τόσα χρόνια, ένα ερημικό εκκλησάκι, με έπιασε μια απερίγραπτη συγκίνηση. Σκέφτηκα ότι κάποιες σταγόνες από αίμα ελληνικό έρεε ακόμα στις κοσμοπολίτικες φλέβες μου”
Μιχάλης Ν. Ράπτης (Πάμπλο) – [“Η πολιτική μου αυτοβιογραφία”-εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ – Αθήνα 1996].
“Φιλελεύθεροι αριστεριστές”, που ακκίζονται στα ίδια τραπέζια των Μ.Κ.Ο με δεξιά νεοφιλελεύθερα τομάρια, αφού συμφωνούν σε πολλά, για τα Σκόπια, την Κύπρο, την ιστορία, τη “μαχητική αθεΐα” (sic), την πλήρη αποδόμηση κάθε έννοιας και οντολογίας. Στην αποδόμηση ακόμα και του ίδιου του παρελθόντος τους, που δεν … υπήρξε, εφόσον είναι …νοητική κατασκευή. Ντεμέκ πούροι “διεθνιστές”, με υψωμένες γροθιές εφηβικής μανίας και οι άλλοι των “διδακτορικών μητροπόλεων” που γύρισαν στην … πτωχή πατρίδα για να διδάξουν – αυτοί και μόνον – ……
View original post 357 more words
Hellenic Canadian Literature 