Ωριμάζοντας ηλικιακά, κάπου μετά τα τριάντα πέντε ένιωσα πως το πάθος μου, το πάθος ενός ποιητή είχε αρχίσει να γίνεται πάθος έμφρον, που ήξερε πώς να εισβάλλει στο χωροχρονικό παρόν χωρίς να διαλύει το υποκείμενο και το αντικείμενο στο οποίο αναφέρετο. Θα μπορούσα να πω πως πλέον καταλάβαινα ότι ήμουν ασφαλώς ερωτευμένος, πως ένιωθα με την καρδιά και την ψυχή μου την ομορφιά του άλλου ανθρώπου, όμως όταν αποφάσιζε το σώμα μου να κάνει έρωτα, αυτό ήτανε κυριολεκτικά και μόνον βιολογική ανάγκη που το πάθος την μετέτρεπε σε κάβλα και έτσι μεταδιδότανε και στο άλλο σώμα. Το αποτέλεσμα ήτανε πάντα ένα οδυνηρό ναυάγιο, αφού ό,τι ένιωθα δεν μπορούσα να το κάνω ισότιμο στην καρδιά, την ψυχή και το σώμα μου. Έτσι τα ποιήματά μου έγιναν προοίμια των επομένων ποιημάτων που θα έγραφα και σπατάλησα τις δυο δεκαετίες μου στη γραφή και μαζί και τις δυο δεκαετίες μου στη ζωή και…
View original post 971 more words
