Ήξερα ένα κορίτσι από σκισμένα γόνατα
κι ασορτί κόκκινα μάγουλα
δυό μάτια ορθάνοιχτα
που λαμπυρίζαν σαν κρυσταλλάκια στο σκοτάδι
Πλεξούδες χρυσές σε ροή ακατάσχετη
με ένα ροζ λαστιχάκι στο τελείωμα
να εγκλωβίζονται οι πολύχρωμες ιστορίες
Ήταν τόσο δα μικρή αλλά πελώρια
Όσο ακόμα της έπεφτε μεγάλος ο κόσμος
Μόνο που εκείνη μεγάλωνε
κι ο κόσμος λίγο λίγο ζάρωνε
Ένα πρωί τον βρήκε στην παλάμη της
σαν αφυδατωμένο ροδάκινο
Και στα μαλλιά στη θέση του λάστιχου
μια κάθετη ψαλιδιά
Δραπέτευσαν οι ιστορίες
Τα χρώματα έγιναν ακρυλικά
Μάγκωσαν τα πόδια της σ’ ένα συρτάρι
Τα μικρά της δόντια αυτομόλησαν
και δε γελούσε πια με αναφιλητά
μόνο αναστέναζε αθόρυβα
Τζεπέτο εσύ μου είπες πως θα ζω πάντα μέσα σ’ ένα παραμύθι
Δε φταίω εγώ που έμαθα να το διηγούμαι
An Lou
Painting: Egon Schiele – Girls