The Second Advent of Zeus

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΙΙ

 

Και γέλασε η Αφροδίτη που θαύμασα

 

το σπίτι μου χτισμένο ανάποδα

με την κορφή στον πάτο

και την αυλή

στα σύννεφα

την οροφή αναπνοή στο χώμα

κι ακόμα χαμηλώτερα

απ’τ’ άλλα της φύσης ζωντανά

που χαμήλωναν τις κεφαλές

μες στην ποτίστρα

ανελέητο το φως αντανακλούσε

στ’ αθώα μάτια τους

 

δίπλα στο πάνω πάτωμα

μια μάντρα σχεδόν βαμμένη

το χρώμα της ενοχής προτού

να εφευρεθεί

η συχώρεση

 

ζέστη απ’ το μαγκάλι ζέσταινε

την καρδιά μου

ταβάνι και υπόγειο

αιωρούνταν

λεύτερα στη μέση

κλιματισμός πατώματος

και του κοκκινολαίμη το κελάηδισμα

μια αυταπάτη που εδώ

 

μου μέλλονταν ν’ ανακαλύψω

την δικαιοσύνη και να εκλιπαρώ

τον ήλιο για μια σταγόνα λογικής

 

 

APHRODITE II

 

Aphrodite laughed at my wonder for

 

my dwelling constructed

from the top down

with courtyard

in the clouds and

the roof in the soil’s breath

lower than other

matters of nature: corporal

beasts lowered their heads

in the watering trough

merciless light reflected

in their innocent eyes

 

in the upper level

a fence almost painted

the color of guilt before

the first absolution

was invented

heat from the fireplace

warmed my heart

ceiling and basement

left in midair

air-conditioned floor

the robin’s chirp

just an illusion and here

 

I was meant to discover

justice and to beg the sun

for a shred of logic