
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ
Μόλις που πλάγιασε, τον σήκωσαν απ’ το φτωχό του κρεββάτι,
τον ντύσαν τη λαμπρή στολή — χρυσά σειρήτια, επωμίδες —
ένα στεφάνι στα μαλλιά του — ελιά; κισσός; ή δάφνη; —
δεν ήξερε, δεν του άφησαν καιρό να ρίξει μια ματιά στον καθρέφτη,
τον στήσαν στην εξέδρα, μέσα στις επευφημίες του πλήθους,
μες στα χειροκροτήματα. Κι αυτός, κρεμασμένος στον αέρα,
έξω απ’ τον εαυτό του, με άνεση σχεδόν, πατούσε στα σανίδια
μόνο με τ’ ακροδάχτυλα του δεξιού του ποδιού — γιατί σ’ αυτό το πόδι
του `χαν αφήσει, στη βιασύνη τους, τη μια δική του τρύπια κάλτσα
ξεχειλωμένη ευχάριστα. Κι αυτό του επέτρεπε να σκέφτεται ακόμη,
αυτό του επέτρεπε να `ναι κι αυτός ένας άγνωστος άνθρωπος μέσα
στον κόσμο.
PERSONAL ELEMENT
As soon as he lay down, they got him up from his poor bed,
they dressed him in a shining uniform – golden epaulets, braids –
a crown on his hair – of olive branches? ivy? or laurel? –
He didn’t know; they didn’t give him time to look in the mirror;
they stood him on stage among the cheering crowd,
among the clapping. And him, hanging in the air,
beyond himself, almost comfortable, he stepped on the planks
just on the tiptoes of his right foot – because on this foot
in their haste, they let him wear his sock with a hole,
pleasantly stretched out of shape. And this still allowed him to think,
this still allowed him to be an unknown man among the populace.
YANNIS RITSOS — POEMS, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013 ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ — Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
www.ekstasiseditions.com
www.libroslibertad.cca
Like this:
Like Loading...