Παράλληλο Σύμπαν

Πότε-πότε την Κυριακή

Κυριακή βράδυ. Δύο φίλοι, o Α και ο Β, κάθονται σ’ ένα παγκάκι στην πλατεία μίας ήσυχης γειτονιάς κάπου στο κέντρο. Είναι αρχές Δεκέμβρη, αλλά το κρύο είναι σχετικά υποφερτό.

A: Έχω ακούσει ότι υπάρχουν διάφορα παράλληλα σύμπαντα στα οποία βρίσκονται διάφορες εκδοχές του εαυτού μας.

Β:Εσύ, ποια εκδοχή αναζητάς;

A: Για σήμερα, θα ήθελα να βρεθώ στο σύμπαν όπου όλα τα προβλήματα μου είναι λυμένα ή στο σύμπαν που έχω την ζωή που ονειρεύομαι. Γιατί, ξέρεις, το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο.

B: Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό που θέλεις. Γιατί ο εαυτός σου, σε αυτό το σύμπαν, ονειρεύεται μία ζωή την οποία παρηγορείται ότι υπάρχει κάπου αλλού. Αντίθετα όμως, σε εκείνο το σύμπαν, η άλλη σου εκδοχή μπορεί να ζει αυτό που ονειρεύεσαι εδώ, αλλά ταυτόχρονα να ονειρεύεται κάτι τελείως διαφορετικό. Και να δεις πως , επειδή η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα,  θα ονειρεύεται την ζωή που ζεις…

View original post 348 more words

Documenta 14 και Joseph Beuys

dimart

—της Δωροθέας Κοντελετζίδου— 

Ο Joseph Beuys θέλησε να κάνει την τέχνη όργανο μιας ανάστασης, αυτή της ανθρώπινης μονάδας. Η πρόταση είναι απλή.

Επέφερε την ενθουσιώδη προσχώρηση των μαθητών του, την ειρωνεία των κακολόγων, αλλά ποτέ την αδιαφορία των Γερμανών.

Ο θάνατος του χαιρετίσθηκε στη χώρα του «ως η εξαφάνιση ενός γερμανικού φαινομένου».

Τον συγκρίνανε με το Durer,  η θέληση του  να κοινωνήσει τη χριστιανική πίστη στη εφικτή αναγέννηση του κάθε ανθρώπου εμψυχώθηκε από τον  Beuys  με τη διατύπωση της  «διευρυμένης έννοιας της τέχνης».

Με την επιθυμία να  αποκαταστήσει την αρχέγονη ταυτότητα του θεού και του ανθρώπου χρησιμοποιώντας την εξουσία του δημιουργείν που ο θεός είχε δώσει στον άνθρωπο, σε αντίθεση με το creatura non potest create του Αγίου Αυγουστίνου, ο Beuys, όπως και ο Durer, στράφηκε στη Γερμανία και στο σημερινό κόσμο· «κάθε άνθρωπος είναι καλλιτέχνης» — και επεξηγεί: δεν σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος είναι καλός ζωγράφος, αυτό απλά…

View original post 2,265 more words

Benediction

rabirius

View original post

Βραδιάζει (Μίκης Θεοδωράκης & Δημήτρης Χριστοδούλου)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Μίκης Θεοδωράκης & Δημήτρης Χριστοδούλου, Βραδιάζει

Μπουζούκι:Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Δίσκος:Πολιτεία Β’ (1964)

Ξημέρωμα σε γύρεψα
το δειλινό σε βρήκα
με την καρδιά σου μίλησα
στη μαύρη μοίρα μπήκα

Βοριάς χτυπά την πόρτα μου
και στην ψυχή μου αγιάζι
και στα πικρά τα μάτια μου
στιγμή στιγμή βραδιάζει

Τα μάτια σου εγύρεψα
στο φως να περπατήσω
να γίνω όνειρο γλυκό
καημούς παλιούς ν’ αφήσω

Βοριάς χτυπά την πόρτα μου
και στην ψυχή μου αγιάζι
και στα πικρά τα μάτια μου
στιγμή στιγμή βραδιάζει

View original post

Το «Πνευματικό εμβατήριο» του Άγγελου Σικελιανού μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

«Άκου ξανά το “Πνευματικό εμβατήριο” του Σικελιανού όπως το μελοποίησε ο Μίκης και κυρίως το 8ο και τελευταίο σκέλος του. Ίσως σου δώσει ιδέες για να γράψεις κάτι, μέρα που είναι σήμερα», μου είπε χτες το μεσημέρι ο μέγας αρχιμουσικός μας Κώστας Παπαδόπουλος.

Tου τόνισα ότι ουδεμία διάθεση για γράψιμο έχω αυτές τις σκοτεινές μέρες του φετινού Ιουνίου για τον τόπο μας, πλην όμως υποσχέθηκα ότι θα το ξανακούσω. Καλύτερα, όμως, να το ξανακούσουμε όλοι μαζί.

Πληροφορίες για το ποίημα του Άγγελου Σικελιανού

Αντιγράφω από τον ιστότοπο του συναδέλφου Νίκου Σαραντάκου τις πολύτιμες πληροφορίες που έχει θέσει στη διάθεση όλων μας για το ποίημα:

Το Πνευματικό Εμβατήριο δημοσιεύτηκε στο 3ο τεύχος του περιοδικού «Ελεύθερα Γράμματα», στις 19.5.1945. Συνοδεύεται από σημείωμα του ποιητή, που λέει: «Είχα μόλις απαντήσει στην προχθεσινή συνέντευξη, όταν αυτή η ίδια μώγινε άξαφνα αφορμή για τη μετάβασή μου, πάνω στο ίδιο θέμα, στην ολοκληρωμένη μορφή του…

View original post 1,467 more words

What the United States needs: Investment & Progressive Internationalism – CNN op-ed

Yanis Varoufakis

Click here for the CNN site. (Note that the title was chosen by CNN’s editor.)

Arthur Miller once said that “an era can be considered over when its basic illusions have been exhausted.”

View original post 884 more words

The centrality of music in German aesthetics

Piano Poetry Pantelis Politics

Idealist philosophy and classical music emerged together in Germany in the 1790s.  They were part of the same grandiose cultural project, the creation of a social discipline I shall call Contemplative Conduct, the self-discipline (which Schiller called “Aesthetic Education”) of the middle class.  A major regimen of this discipline is the practices of the Aesthetic Subject, namely, of the Subject as Creator/Artist and as Interpreter/Reader. Idealist philosophy and classical music were the two major domains where Aesthetic Subjects could learn their skills as art makers and art interpreters, and practice their Contemplative Conduct as bourgeois comportment.

Perusing German Aesthetics: Fundamental Concepts from Baumgarten to Adorno, a splendid dictionary of critical keywords that has just come out, I am struck once again by the attention music receives in this domain, both directly (entries on ‘Absolute Music’ and ‘Listening’) and indirectly (entries on ‘Mood/Attunement’ and ‘the Ugly’). In contrast, there are…

View original post 199 more words