The “Oresteia” in music

Piano Poetry Pantelis Politics

I am thinking of the three major musical approaches to Aeschylus’ surviving trilogy:

Sergei Taneyev’s opera, composed in 1887-94 and based on a Russian adaptation by A. A. Wenkstern;

Darius Milhaud’s oratorio, composed in 1913-23 and based on a French adaptation by Paul Claudel; and

Iannis Xenakis’ ritual, composed in 1966-87 and based on the Greek original.

(I might add Harrison Birtwistle’s incidental music for Peter Hall’s 1981 production though I believe it is not a stand-alone composition and has not been recorded as such.)

Together, in their totally different ways they raise many questions:  What is the relation between theater and music in modern times? How may tragedy be set to music? What happens when a modern choir plays the role of an ancient (tragic or comic) chorus? How may music treat explicit political issues? What is the possibility of a musical trilogy after Richard Wagner’s Ring? To…

View original post 127 more words

Τάσος Λειβαδίτης – 92 χρόνια από τη γέννησή του (20 Απρίλη 1922-20 Απρίλη 2014)

To Koskino

View original post

Αναστάσης Βιστωνίτης, Τώρα είσαι μόνος

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Τώρα είσαι μόνος

[Ενότητα Ημερολόγια 1971-1982]

Στην πρώτη δύσκολη νύχτα
χωρίς διαφάνειες, σκάβοντας το αδύνατο,
χωρίς καν μια υποψία παρουσίας,
ακουμπώντας στο χώμα,
αυτοί που ήρθαν χθες
μπορεί κι αύριο
από την ίδια ερημιά να σε κοιτάζουν.

Κανείς δεν σε ξέρει.
Μέσα από την κρύα στάχτη,
τον αβαρή καπνό,
κολυμπώντας σ’ ένα ουδέτερο μελάνι
ζητάς μια πρόφαση,
ένα σημείο αναγνώρισης –
κι η πόλη να καθρεφτίζεται στο τζάμι.

Τώρα είσαι μόνος παρ’ όλα τ’ αστέρια.
Κάτω από το καμπύλο φως της λάμπας
πέφτει μπροστά στα μάτια σου καμένο σκοτάδι.
Κανείς δεν το βλέπει. Κανείς δεν ξέρει γιατί
πέφτει μαύρη πάχνη από τον ουρανό
κι εσύ γιατί αυτό το άχρηστο υλικό
το ονόμασες κόσμο.

1974

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η εσωτερική εξορία (ποίηση 1971-1995) (2005) του Αναστάση Βιστωνίτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αναστάσης Βιστωνίτης

View original post

Visiting The Dentist

rabirius

View original post

Γιῶργος Χουλιάρας: Χαστούκια

Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι

 

 

Γιῶργος Χουλιάρας  

 

 Χα­στού­κια

 

ΠΑΙΝΑΜΕ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ καὶ ἄρ­χι­ζε τὰ χα­στού­κια, μοῦ ἐ­κμυ­στη­ρεύ­θη­κε τὴν ἑ­πό­με­νη φο­ρὰ ποὺ ἤ­μουν στὴν Ἑλ­λά­δα καὶ ξα­να­βρε­θή­κα­με.

        Δὲν γνω­ρι­ζό­μα­σταν τό­σο κα­λὰ καὶ σκέ­φτη­κα μή­πως εἰ­ρω­νευ­ό­ταν αὐ­τὸ ποὺ τῆς εἶ­χα πεῖ. Στὴν Ἀ­με­ρι­κὴ εἶ­χα πα­ρα­κα­λέ­σει φί­λους νὰ ὑ­παι­νι­χθοῦν σκο­τει­νὲς προ­τι­μή­σεις, θέ­λον­τας νὰ ἀ­πο­μα­κρυν­θῶ ἀ­πὸ συμ­φοι­τή­τρια ποὺ τὴ θε­ω­ροῦ­σαν γιὰ δέ­σι­μο καὶ μὲ εἶ­χαν συμ­βου­λεύ­σει νὰ τὴν ἀ­πο­φύ­γω. Τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα ἦ­ταν νὰ ἐμ­φα­νι­στεῖ μὲ κρυμ­μέ­νο ἕ­να σκοι­νὶ στὸ ἀμ­πέ­χο­νό της καὶ νὰ πρέ­πει νὰ ἐ­ξη­γή­σω ὅ­τι πο­τὲ δὲν ὑ­πῆρ­ξα πρό­σκο­πος. Δὲν ἤ­ξε­ρα κα­θό­λου ἀ­πὸ κόμ­πους, ἂν ἑ­ξαι­ρέ­σου­με τὸν γόρ­διο δε­σμό.

       Μπο­ρεῖ πά­λι μὲ τὴν ἐ­κμυ­στή­ρευ­σή της νὰ ἤ­θε­λε νὰ ὑ­πο­δεί­ξει πὼς ἦ­ταν και­ρὸς νὰ ση­κω­θοῦ­με ἀ­πὸ τὸ κρε­βά­τι ἂν ἐ­πρό­κει­το νὰ προ­λά­βου­με πρω­ι­νὸ πρὶν νυ­χτώ­σει.

       Ἔ­κα­νε ὥ­ρα ἀ­λέ­θον­τας τὸν κα­φέ, ἐ­νῶ ἐ­γὼ ἐ­πι­δό­θη­κα σὲ πα­ραλ­λα­γὲς ἀ­βγῶν, στὶς ὁ­ποῖ­ες εἰ­δι­κευ­ό­μουν ἐ­κεί­νη τὴν ἐ­πο­χή. Δὲν ὑ­πῆρ­χε καὶ τί­πο­τε ἄλ­λο στὸ ψυ­γεῖ­ο…

View original post 216 more words

Συζήτηση με το Στίγμα Λόγου

To Koskino

Συζήτηση με τον εξ Αυστραλίας ορμώμενο ποιητή-blogger Δημήτρη Τρωαδίτη

Ο Δημήτρης Τρωαδίτης διατηρεί το γνωστό ιστολόγιο http://tokoskino.me. “Συναντηθήκαμε” διαδικτυακά και συζητήσαμε για την ποίηση και για το πώς φαντάζει το ελληνικό ποιητικό τοπίο στα μάτια ενός ομογενή που ζει μόνιμα στην Αυστραλία.

Χριστίνα Λιναρδάκη: Πώς ορίζεις την προσωπική σου σχέση με την ποίηση, Δημήτρη;

Δημήτρης Τρωαδίτης: Η δική μου σχέση με την ποίηση είναι μια σχέση δούναι και λαβείν. Είναι μια σχέση που κρατά χρόνια, από την εφηβεία μέχρι σήμερα, αμείωτη και αμετάβλητη, μ’ έχει χαράξει, μ’ έχει σημαδέψει… Ζω και ανασαίνω όλα αυτά τα χρόνια με τους ποιητές, τις ποιήτριες και την ποίηση. Ακόμα και κάποια χρόνια που δεν έγραψα ούτε μια λέξη, διατηρούσα αυτή τη σχέση ως κόρη οφθαλμού, με την έννοια ότι ενημερωνόμουν όσο μπορούσα για την ποιητική εν γένει κίνηση, αγόραζα συλλογές, διάβαζα, πήγαινα σε ποιητικές αναγνώσεις, συνέλεγα λέξεις, έννοιες και στοχασμούς από δω κι από…

View original post 1,871 more words

Ποιά είναι τα σημάδια εθισμού στη σχέση; — Ψυχολογία, Φιλοσοφία, Επιστήμες, Παιδεία

Το πρώτο σημάδι είναι να μπορώ να παρατηρώ πώς μαζί με τον παρτενέρ μπαίνουμε στην σχέση. Μία σχέση εθισμού έχει συχνά ως αφετηρία τον διακαή πόθο να βρεθεί οπωσδήποτε «κάποιος να αγαπήσω, ή και να με αγαπήσει». Κι όταν αυτή η σκέψη γίνεται εμμονή αισθάνομαι πως η ζωή μου δίχως αυτήν είναι μια ζωή δίχως νόημα. Αυτό, δηλαδή, που δίνει νόημα στην ύπαρξή μου είναι να είμαι με κάποιον/α.

via Ποιά είναι τα σημάδια εθισμού στη σχέση; — Ψυχολογία, Φιλοσοφία, Επιστήμες, Παιδεία