ANTONIS FOSTIERIS

ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

 

Τρεις ώρες φτάνουν για να γράψεις ένα ωραίο ποίημα
Όμως τριάντα χρόνια δεν αρκούν να γράψεις ένα ποίημα
Όσο αν ζητάς κι αν θυσιάζεις. Η άνοιξη
Κατάλαβα πως είναι υπόθεση ρουτίνας για τη φύση
Που εχθρεύεται το πνεύμα και αμαυρώνει το άφθαρτο.
Σκέψου καλά: Κάθε μορφή αθανασίας αντίκειται
Στην έννοια του όντος. Κάθε αντίθεση
Θα συντριβεί κάτω απ’ τη φτέρνα του καιρού
Καθώς πατάει με δρασκελιές και πέλματα γρανίτη. Ανοίγοντας
Μια υπόνοια παρόντος
Καίγοντας
Τα φρύγανα των πράξεων σε ουρανομήκεις φλόγες ήλιου.
Όπου παρόν
Σημαίνει απλώς το παρελθόν του μέλλοντος
Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός άλλου παρελθόντος
Αφού, όσο ξέρω, δεν υπάρχει ακόμα η συνταγή
Να φτιαχτεί μια στιγμή διαρκείας.
Τι άπληστοι
Σταθήκαμε στ’ αλήθεια τι άσωτοι
Μες στη φιλαργυρία μας. Ποιος θα πιστέψει άραγε
Πως σπαταλήσαμε τη λίγη αιωνιότητα που μας αναλογεί
Χαμένοι σε μιαν έρημο από λέξεις. Σπέρνοντας
Και περιμένοντας το νέο φρούτο να φυτρώσει απ’ το κουκούτσι,
Αφήνοντας
Το γινωμένο φρούτο να σαπίσει.
Στ’ αλήθεια τι άπραγοι
Τι ανεπίδεκτοι αθανασίας οι θνητοί.

 

 

INSUSCEPTIBLE TO IMMORTALITY

 

 

Three hours are enough to write a beautiful poem

yet thirty years aren’t enough to write a poem

no matter how much you desire it or what you sacrifice.

I understand it is a matter of routine for nature

that hates pneuma and blackens the imperishable.

Think of it: every form of immortality stands opposite

the concept of being. Every opposition

will vanish under the heel of time

that walks in straddles and an soles of granite. Opening

the suspicion of the present

and burning

the brushwood of events into the sky-high fire of the sun

where the present

underscores the past of the future

or better the past of the other future

since, as far as I know, there no recipe

to make a moment that lasts.

How greedy

we truly have been, how prodigal

in our avarice. Who would believe

that we’ve spent the little eternity that belongs to us

lost in the desert of words. Seeding and waiting

for the new fruit to sprout from the seed

leaving

the ripened fruit to rot.

Truly how empty-handed

how insusceptible to immortality mortals are.

 

 

NEOHELLENIC POETRY-AN ANTHOLOGY, translated by Manolis Aligizakis, work in progress, Libros Libertad, summer 2017