Μοιάζουμε απελπιστικά
έχουμε την ίδια σύσταση
σκόρπιες σταγόνες χλωροφύλλης
μέσα σε χώμα ξερό
και στο μέτωπο την ίδια ρυτίδα
που ευθύβολα μας σημαδεύει
πάσχουμε από την ίδια αστοχία υλικών
όπου μας αγγίζουν
γινόμαστε τρίμματα
σε τσέπες περαστικών
πασχίζουν οι άκρες μας
να σμίξουν στερητικά
-μα εγώ μέσα στα χέρια σου
ολότελα συνοψίζομαι
κι εσύ σαν κόμπος στο λαιμό μου
ολάκερα σωρεύεσαι-
και κάπως έτσι οι νύχτες μας
ασελγούν πάνω στις μέρες τους
και είναι τρύπια τα σώματα
στεγνά τα σεντόνια
An Lou
Advertisements
