Το Βόιο
[Ενότητα Σημαδούρες]
Μια μικρή κηλίδα στην ψυχή μου το Βόιο
σαν βιαστικός χρόνος, σάλιο μικρού παιδιού που ονειρεύεται
Κίτρινα ομοιόμορφα κομμάτια στάρι ανάμεσα στις πλαγιές
και περήφανες δρύες
Κρανιές, ξεχασμένες λεύκες, σπιτικές ακακίες
Σε ικανή απόσταση ένας πανέμορφος γεωφυσικός
Απ’ την άλλη οπτική γωνία, πιο μακρινή
να μπαίνει στο κάδρο ο πολιτισμός
Αυτοκίνητα νέου τύπου, σε κάθε εκδοχή τετρακίνησης, υπερτερούν
σπίτια ανάκατα –σεισμοδάνεια και τα παλαιά
χωριά τελικά με και χωρίς το απαιτούμενο χρώμα
Πάντα η θέληση μιας ιδιαίτερης ράτσας να επιβιώσει
Ναι, αλλά χωρίς υπερφίαλες βλέψεις
χωρίς ιδιαίτερες παραχωρήσεις στο φιλότιμο και στην καθαρότητα της ματιάς
Απουσιάζουν οι φλυαρίες
Συμφιλιώθηκα τελικά με την καταγωγή μου με τα της ποίησης αργότερα
Η κατάληξη στη μεγάλη παντοτινή πόλη
στη γεμάτη ιδεολογήματα ερωτική, συμβασιλεύουσα, συμπρωτεύουσα κ.ά.
αποδελτίωσε από τα λευκώματα της φλαμουριάς,
σαν να αιωρείται ο σοφός καρπός της στο κτήμα του παππού Ηλία,
το γονιδιακό μου πεπρωμένο
Κι…
View original post 35 more words
