Φως στις Πευκοβελόνες, ποίηση Κάρολου Φελίνγκερ,μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

ΠΡΟΒΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

Στάλλες βροχής σαν λεπιδόπτερα

ερευνούν τον γεμάτο τρύπες ουρανό

και με τη ματιά τους τον μπαλώνουν

 

πάντα πέφτουν στα πόδια τους

σαν μάγισες που `γιναν γάτες

με τα νύχια τους

που έκοψε η γειτόνισά μου Γιανόσκα

 

κι έγινα ήρωας

την πιο απρόσμενη στιγμή

καθώς ο Γιάννος μας φαντάζεται

το θάνατό του

και καταγράφει σχετικά σενάρια

 

DEATH REHERSAL

 

The raindrops, like moths

stare back at the full of holes sky

and patch it up with their look

 

they always land on their feet, like

witches changed into cats

whose claws are cut off

by your neighbour, Janoska

 

who turns into a hero

at the most unexpected moment

when our Janos imagines

his own death and

scribbles several drafts about it.

 

ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΠΕΥΚΟΒΕΛΟΝΕΣ, Ποίηση Καρόλου Φελίνγκερ, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Libros Libertad, Vancouver, Canada, 2017

 

Βασίλης Αμανατίδης, Η αμνησία (Τέλος της ιστορίας)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Η αμνησία
(Τέλος της ιστορίας)

[Ενότητα δεύτερη παραβολή]

Κι αργότερα που γέρασε
με τον καιρό
το σώμα του γινόταν πάλι σαν σκληρό
– κάτι από παλιά του θύμιζε.
Κι όλα τα δέντρα που λάτρευε πια
λες κι ήταν κορίτσια∙ περίεργο

μα απ’ την αρχή χαράσσονταν τα φρύδια του
ωραίες περισπωμένες
κι έχει από κάτω εγχάρακτα ξανά
μάτια της καλλιγραφίας.
Ώσπου ίχνος της σάρκας δεν έμεινε
– μόνο ξύλινο προγούλι

Είπε Δεν είναι ότι γερνώ
– χτυπάει ξύλο πάνω του.
Ξαναγυρνώ μα δεν πεθαίνω∙ όχι αμέσως τώρα.
Πάντως ευθύς, η μύτη αυτή τού εμάκρυνε πολύ
έτσι μπροστά του έσπασε
πέφτει σάπιο ξυλάκι

Πολύ αργά∙ αλλά θυμάται λίγο:
Πίσσα σκοτάδι. Να με έφαγε ήδη ο καρχαρίας;
Δεν ζει ο πατέρας, έτσι;
Τέρμα τα ψέματα Πινόκιο
Ψήλωσα∙ όμως
πότε

Από τη συλλογή Υπνωτήριο | Εννιά νυχτικές παραβολές (1999) του Βασίλη Αμανατίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία)

View original post 3 more words