Ακάνθινη πόλη
Η πόλη που διέσχιζε τις πόλεις σαν έπεφτε η νύχτα
περπάταγε αργά – στις μύτες των σπιτιών της με πέλμα γυμνό
η απελπισία της φωταγωγούσε τον ουρανό αστερόεντα τόξα
και στην πλατεία της βρισκόμουν κι εγώ σαν άγαλμα πασαλειμμένο με ποτάσα
όλο και πηγαίναμε προχωρώντας πλάι πλάι με τα ταξιδιωτικά περιστέρια
οι άνεμοι μας έστελναν τα εφεδρικά τους φιλιά και τις πλάγιες σημασίες τους
έψαχνε η πόλη την κεφαλαιώδη –τη μοναδική συνάντηση της ύπαρξής της–
κι εγώ μαζί της
κάποια νυχτιά –σ’ ένα βράχο έξω απ’ τη Σύρο θυμάμαι–
μας αποκαλύφθηκε μια θέα (ή θέα) με ό,τι πιο γήινο διαθέτει
η Αφροδίτη μισόγυμνη στο βραχάκι κι εκτεθειμένη σαν γένεση
να προσπαθεί να υπερασπισθεί τον Αινεία –τον γιο που είχε αποκτήσει
από έναν τσοπάνο–
και γύρω της ένα ολόκληρο κοπάδι πρόβατα και κατσίκες και χλόη πολλή
ο τσοπάνος πλάι –στα πενήντα μέτρα–
σ’ έναν άλλο βράχο μες στο βαθύ…
View original post 81 more words
