Το SHADES MAGAZINE τιμά την 72η επέτειο της απελευθέρωσης του Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό (27/1/1945) με ολοήμερο αφιέρωμα

Aύριο συμπληρώνονται 72 χρόνια, από όταν στις 27 Γενάρη 1945οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού (60η Στρατιά του 1ου Ουκρανικού Μετώπου) επικεφαλής της οποίας ήταν ο Συνταγματάρχης Πάβελ Κουρότσκιν, απελευθέρωσαν τους 7.000 περίπου εναπομείναντες/-σες κρατούμενους του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς.

Μόνο στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου εξοντώθηκαν πάνω από 1.100.000 άνθρωποι στην πλειονότητα τους Εβραίοι, Σίντι και Ρομά. 72 χρόνια μετά την απελευθέρωση, η Ευρώπη κατευθύνεται προς μια αναβίωση του ναζισμού, ή ίσως πρέπει να πούμε ότι ο ναζισμός δεν πέθανε ποτέ, αλλά επιβίωσε μέσα από τις πολιτικές των καπιταλιστικών εθνών κρατών και την ιστορική λήθη.

72 χρόνια μετά, λίγοι είναι αυτοί που θυμούνται ότι ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το Άουσβιτς. Αντίθετα, είναι πολλοί αυτοί που επιχειρούν να εξισώσουν τον κομμουνισμό με τον ναζισμό ή να διαστρεβλώσουν την ιστορία. Δεν είναι επίσης λίγοι αυτοί που σήμερα κρύβονται πίσω από τον “αντισιωνισμό” για να ξεράσουν τον αντισημιτισμό τους.

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε, δεν…

View original post 81 more words

Τ. Κ. Παπατσώνης, Η παρηγοριά

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Η παρηγοριά

Ένα μικρό πράσινο δρομάκι οδηγεί στην Ευτυχία.
Είναι μια τόσο πρόωρα ζεστή Άνοιξη.
Στο βάθος, θηριώδης Κερασιά λάμπει από τον καρπό.
Βρίσκεται εκεί Σπιτάκι, στην γαλήνην ερημιάς σπουδαίας.
Τι φουντωμένα είναι όλα τα δέντρα τριγύρω.
Ό,τι μαζεύουμε πικρία και απελπισίες της ζωής,
πάμε συχνά και τα κρύβουμε στην Λήθη
αυτής της πρασινάδας. Τάφος του κακού,
οπόθε πηγάζει η Ανάσταση Καλής Ελπίδας
και το απαραίτητο Θάρρος για τη σκληρήν αυτή Ζωή.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Εκλογή Α’ (1934) του Τάκη Παπατσώνη

View original post

Tasos Livaditis/translated by Manolis Aligizakis

 

ΚΑΤΩ απ’ το μανδύα ενός άλλου πηγαίνουμε, πού προχωράει

σιωπηλός, δίχως όνομα, ίσως γι’ αυτό και πιο αληθινός, κι όταν

σηκώνουμε το κύπελλο, είναι κι εκείνο μες στο μυστικό και δεν

ξεδιψάμε, γιατι η πρόνοια μας θέλει βιαστικούς, ολομόναχους μες

στην υπόσχεση, σαν τα χωράφια που πηγαίνουν σκεπασμένα το

φθινόπωρο, και μόνον όποιος φεύγει ξαναβρήκε την πατρίδα, αφού

κάθε μας λέξη εδώ μια πόρτα σφαλά εκεί ή ένα παράθυρο, κι αυτό

που έρχεται σαν σκόνη ή σαν σφάλμα κάθεται πάνω στο τραπέζι.

Όμως τα βράδια, ο οποιοσδήποτε είναι ένα πρόσωπο προορι-

σμένο.

 

 

 

WE WALK under the heavy coat of someone else who walks on

silently, who has no name, perhaps for this he’s truer to himself and

when we raise the cup it also hides in the secret so we don’t quench

our thirst because providence wants us to be fast, lonely, inside

the promise like the fields that in the fall go covered and only one

who leaves rediscovers his motherland since our every word shuts

a door here or a window there and what comes as dust or mistake sits

on the table.

However at night anybody can be the destined person.

 

 

~Tasos Livaditis-Poems, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2014

 

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com