Πώς η επέκταση του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος στην Ευρώπη αλλάζει ριζικά την Ε.Ε.

Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση

Του Αποστόλη Φωτιάδη

Μέρος 1ο

Μια επίτροπος ενθουσιάζεται ακούγοντας «νέα» που ήδη ξέρει

Στο συναισθηματικά φορτισμένο λόγο του για την Κατάσταση της Ενωσης, τον Σεπτέμβριο του 2016, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, μιλά για τις υπαρξιακές απειλές που αντιμετωπίζει το έργο ζωής του, η Ε.Ε. Ζητά από τους Ευρωπαίους πολιτικούς να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις με καινοτόμο αποφασιστικότητα προκειμένου να διατηρηθεί ο ευρωπαϊκός «τρόπος ζωής».

Η «Ηπια Ισχύς δεν είναι αρκετή» για να αντιμετωπιστούν οι σύγχρονες απειλές, θα πει o Γιούνκερ, πριν τονίσει ότι μια ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική είναι επειγόντως απαραίτητη. «Για να είναι ισχυρή η ευρωπαϊκή άμυνα, η ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία πρέπει να καινοτομεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα προτείνουμε πριν από το τέλος του έτους ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας, το οποίο θα ενισχύσει την έρευνα και την καινοτομία».

Το πρώτο πράγμα που ακαριαία ενισχύεται από την αναφορά του Γιούνκερ είναι ο ενθουσιασμός της επίτροπου…

View original post 2,071 more words

A Short Analysis of John Donne’s ‘The Sun Rising’

Interesting Literature

A summary of a classic poem

‘The Sun Rising’ (sometimes referred to with the original spelling, as ‘The Sunne Rising’) is one of John Donne’s most popular poems. In this poem, Donne apostrophises (i.e. addresses in a rhetorical fashion) the sun, as it peeps through the curtains in the morning, disturbing him and his lover as they lounge around in bed. The poem is worthy of close analysis because of the refreshing directness of language, the sheer arrogance of the poet’s speaker, and the inventiveness of Donne’s metaphors.

The Sun Rising

Busy old fool, unruly sun,
Why dost thou thus,
Through windows, and through curtains call on us?
Must to thy motions lovers’ seasons run?
Saucy pedantic wretch, go chide
Late school boys and sour prentices,
Go tell court huntsmen that the king will ride,
Call country ants to harvest offices,
Love, all alike, no season knows nor clime,

View original post 1,218 more words

οι νέοι και οι παλιοί κομουνιστές

Source: οι νέοι και οι παλιοί κομουνιστές

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Δεν θα έπρεπε να συμβιβάζεστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που απολύτως αξίζετε ή επιθυμείτε. Προσπαθήστε για το καλύτερο και μην δέχεστε τίποτα άλλο εκτός από αυτό που θα σας ικανοποιήσει πλήρως. Δεν έχει αξία να παρατήσετε τους στόχους σας απλά και μόνο για να συμβιβαστείτε για κάτι λιγότερο που θα σας αφήσει να εύχεστε για κάτι περισσότερο και να ζείτε μέσα στη θλίψη.

via Οι 10 συμβουλές του Τσαρλς Μπουκόφσκι για μια καλή ζωή — Ανθολόγιον Sapere aude!

Robert Kurz: “Ο διπλός Μαρξ”

online edition

Όταν τιμούμε γεννήσεις, θανάτους ή άλλες επετείους που χρονολογούνται πίσω από έναν αιώνα, το αντικείμενο της ανάμνησης έχει, τις περισσότερες φορές, ήδη καταστεί κομμάτι για μουσείο, τοποθετημένο ανάμεσα σε ευρήματα ενός παρελθόντος νεκρού που δεν ξυπνά το παραμικρό συναίσθημα. Πολιτιστικές σελίδες των εφημερίδων, προσωπικότητες του πολιτισμού και ιστορικοί διαχειριστές και διευθυντές μπορούν και γιορτάζουν το ‘συμβάν’ τους ακουμπώντας με ευχαρίστηση στις προθήκες μέσα στις οποίες κοιμούνται τα έγγραφα πάνω στα οποία θα αναφερθούν, ντοκουμέντα που κάποτε ενθουσίαζαν τα πλήθη. Το ‘Μανιφέστο του κομουνιστικού κόμματος’, που έγραψαν το 1848 δυο νεαροί τότε σχεδόν άγνωστοι, οι Karl Marx και Friedrich Engels, διατήρησε για πολύ καιρό μια εκπληκτική φρεσκάδα. Ένα κείμενο που, μετά από περισσότερο ενός αιώνα, εξακολουθεί να προσελκύει μίση φλογισμένα και δείκτες συγκομιδής, ένα κείμενο τόσο διαδεδομένο όσο μπορεί να είναι η Βίβλος – ένα τέτοιο κείμενο πρέπει αναγκαστικά να περιέχει αρκετό πνευματικό δυναμίτη για να αντέχει μια ολόκληρη εποχή.

Παρ’…

View original post 1,560 more words

Μαρία Πισιώτη, Ο πίνακας

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ο πίνακας

Τέσσερις τοίχοι
Πνοή ριγμένη στη σκόνη,
στη βοή.
Στο κρεμαστό δάσος
τα φύλλα αργοσαλεύουν.
Ο αγέρας χαϊδεύει απαλά
τη μοναξιά.
Αχόρταγα πίνει τη δροσιά,
το πεντοβόλημά του,
Οι τέσσερις τοίχοι
πνίγονται στη σκόνη.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη

View original post