Όταν τιμούμε γεννήσεις, θανάτους ή άλλες επετείους που χρονολογούνται πίσω από έναν αιώνα, το αντικείμενο της ανάμνησης έχει, τις περισσότερες φορές, ήδη καταστεί κομμάτι για μουσείο, τοποθετημένο ανάμεσα σε ευρήματα ενός παρελθόντος νεκρού που δεν ξυπνά το παραμικρό συναίσθημα. Πολιτιστικές σελίδες των εφημερίδων, προσωπικότητες του πολιτισμού και ιστορικοί διαχειριστές και διευθυντές μπορούν και γιορτάζουν το ‘συμβάν’ τους ακουμπώντας με ευχαρίστηση στις προθήκες μέσα στις οποίες κοιμούνται τα έγγραφα πάνω στα οποία θα αναφερθούν, ντοκουμέντα που κάποτε ενθουσίαζαν τα πλήθη. Το ‘Μανιφέστο του κομουνιστικού κόμματος’, που έγραψαν το 1848 δυο νεαροί τότε σχεδόν άγνωστοι, οι Karl Marx και Friedrich Engels, διατήρησε για πολύ καιρό μια εκπληκτική φρεσκάδα. Ένα κείμενο που, μετά από περισσότερο ενός αιώνα, εξακολουθεί να προσελκύει μίση φλογισμένα και δείκτες συγκομιδής, ένα κείμενο τόσο διαδεδομένο όσο μπορεί να είναι η Βίβλος – ένα τέτοιο κείμενο πρέπει αναγκαστικά να περιέχει αρκετό πνευματικό δυναμίτη για να αντέχει μια ολόκληρη εποχή.
Παρ’…
View original post 1,560 more words
