Τη νύχτα της 25ης προς 26 Σεπτεμβρίου του 1940, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν αυτοκτόνησε με μορφίνη στο Hotel de Francia, του Portbou, ενός παραλιακού χωριού της Καταλονίας, εγκλωβισμένος μαζί με άλλους Εβραίους που προσπαθούσαν να διαφύγουν στις ΗΠΑ, υπό την απειλή του φρανκικού καθεστώτος ότι θα τους εκδώσει στην ήδη κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία. Αντί άλλου αφιερώματος, ένα μικρό απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό Τα παιδικά χρόνια στο Βερολίνο το χίλια εννιακόσια (μετάφραση Ιωάννα Αβραμίδου, Άγρα, 2005).
* * *
Στα παιδικά μου χρόνια ήμουν δέσμιος της παλιάς και της νέας δυτικής πλευράς της πόλης. Το σόι μου έμενε τότε σ’ αυτές τις δύο συνοικίες με μία συμπεριφορά ανάμεικτη από πείσμα και υπερηφάνεια, γεγονός που τους έκανε να ζουν σ’ ένα γκέτο που το θεωρούσαν φέουδό τους. Παρέμενα κλεισμένος σε αυτή τη συνοικία χωρίς να γνωρίσω άλλη. Για τα πλούσια παιδιά της ηλικίας μου οι φτωχοί ήταν μόνο ζητιάνοι. Είχα κάνει μεγάλη πρόοδο…
View original post 485 more words