Μάνος Λοΐζος & Άκος Δασκαλόπουλος, Κι αν τα μάτια σου

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Κι αν τα μάτια σου

Μουσική:Μάνος Λοΐζος
Στίχοι:Άκος Δασκαλόπουλος
Τραγούδι:Μάνος Λοΐζος (από πρόχειρη ηχογράφηση του συνθέτη στο σπίτι του)
Δίσκος:Οι μπαλάντες του Μάνου(1992)

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν λόγο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν
Μ’ ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν

Με κοιτάζουν, μου μιλούν και απορούν
αχ τα μάτια σου
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούν
αχ τα μάτια σου

Μάτια παραπονεμένα
μάτια που είσαστε για μένα
θάλασσες υπομονής
Με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής

View original post

Σταμάτης Κραουνάκης, Αυτή η νύχτα μένει

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Αυτή η νύχτα μένει

Μουσική & στίχοι:Σταμάτης Κραουνάκης
Τραγούδι:Δήμητρα Παπίου
Ταινία:Αυτή η νύχτα μένει(του Νίκου Παναγιωτόπουλου, 2000)

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού, κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
Κάτι κυνηγώ, σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου, τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει, αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
Πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
Μου ’γνεφε η καρδιά, πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι

Αυτή η νύχτα μένει, αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

View original post

Lowers Revolution

ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Το πιο φυσικό παυσίπονο του κόσμου είναι ο έρωτας. Όχι απωθημένος στην πετρωτή σιωπή της συνήθειας, αλλά βγαλμένος στην άμπωτη της φθινοπωρινής ισημερίας.

Με το πρώτο αίμα που έβγαλε η στάχτη, με τον ερωτικό αντίλογο της πρώτης στιγμής. Της πιο μαγικής στιγμής συνάντησης δυο πλασμάτων.

Το πιο ισχυρό κράτος, αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης με τις απέραντες πεδιάδες του, περιμένει τη συνάντηση και τη σχέση, δηλαδή τη λιποταξία απ’ το Εγώ, εκεί στις πρώτες ιερές στιγμές, που γεννιέται στο καμίνι της ερωτικής πανουργίας η δίψα που θα ρουφήξει απ’ την αδαμική μας πηγή όλο το νεράκι της αθωότητας.

Τίποτε ποτέ δεν φτάνει και τίποτε ποτέ δεν είναι αρκετό.

Κανένα όριο για την εμπειρία και τη γνώση, τη σοφία και το ερωτικό παρανάλωμα.

Δεν υπάρχει ιερό δισκοπότηρο και δεν υπάρχει αιώνια ζωή. Μόνο σύγκρουση. Το ιερό ξετύλιγμα της ύλης που η φυσιογνωμία της καθρεφτίζει το είδωλο της ζωής που τη γέννησε.

Το…

View original post 23 more words

Γυμνάσια και πνευματική ζωή

ΑΡΧΑΙΩΝ ΤΟΠΟΣ

Τα γυμνάσια στην κλασική αρχαιότητα ήταν τόποι άθλησης των νέων και των ανδρών. Η μαζική και συστηματική προσέλευση τα κατέστησε επίσης τόπους κοινωνικής συναναστροφής. Στην Αθήνα, τα τρία μεγάλα γυμνάσια, του Κυνοσάργους, της Ακαδημίας και του Λυκείου εξελίχθηκαν σε κέντρα παιδείας και φιλοσοφικών συζητήσεων.

View original post 858 more words