ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
UNDER THE SHADOW OF THE MOUNTAIN
Τότε το μόνο που σου θύμιζε πως είσαι ζωντανός
ήταν ο ιδρώς στο μέτωπό σου που μούσκευε το μαξιλάρι
και προπάντων ο ιδρώς στο λαιμό σου
μ’ αυτήν την ταπεινωτικήν ενόχληση και την επίγνωση
για τη μικρότητα αυτής της ενόχλησης που επεκτεινόταν
σε μιαν απέραντη, διεισδυτική δυσφορία ώς τις ρίζες του κόσμου
που πάνω της επέπλεαν μονάχα οι μύγες,
κάτι μεγάλες, μαύρες μύγες, βουερές κι αναίσχυντες.
Ίσως γι’ αυτό οι δικοί μας ξενιτεύτηκαν,
κατέβηκαν στα παράλια, ετοίμασαν καράβια,
έκαναν εκστρατείες και ναυμαχίες, λέει,
μόχθησαν κι ίδρωσαν αλλιώς, ίσως μονάχα
για να ξεπλύνουν τον ιδρώτα του βουνού μέσα στη θάλασσα,
να ξεπλυθούν, να πνιγούν μες στο νερό, να γλιτώσουν
από τούτον τον κάθετο βράχο· — δεν ξέρω
να ορίσω το τί και το πώς — όλα μπλέκονται:
εκείνες οι ζεστές, στυφές μυρουδιές της φτέρης, του σκίνου,
της πέτρας, της μούχλας, του ασβέστη, στα φλογερά μεσημέρια,
ο ιδρώτας, τα τζιτζίκια, το βουνό, τα καράβια,
οι σκοτωμένοι στη στεριά κι οι πνιγμένοι
όταν τους ξέβραζε η θάλασσα σ’ ένα στρωτό ακρογιάλι
μια νύχτα, μ’ ένα κίτρινο φεγγάρι καρφωμένο σ’ ένα ακόντιο,
κι ούτε είχαν μια λαβωματιά οι πνιγμένοι στο σώμα τους —
πώς πέθαναν λοιπόν; — ποτέ μου δεν είδα πνιγμένους.
και τ’ ασημένιο φάσμα μιας σφαγμένης κόρης
να κυματίζει ανάερο πάνω απ’ τους πνιγμένους
μ’ ένα μακρύ κρίνο στα χέρια, — άχραντη, απείραχτη
απ’ τον ιδρώτα κι απ’ τους άσημους, τους τρωκτικούς δικούς μας πόνους.
UNDER THE SHADOW OF THE MOUNTAIN
The only thing reminding you that you were alive
during those times was the sweat on your brow
that moistened the pillow, especially the sweat
on your neck with that humbling burden and
knowledge of this insignificant burden that changed
into an immense, piercing uncomfortableness
up to the roots of this world onto which only
the flies floated , some big, black, noisy and
shameless flies.
Perhaps our relatives emigrated for this reason;
they went down to the shore, they built ships,
they went to war expeditions and navy battles,
they said, they also struggled in a different way,
perhaps to cleanse the sweat of the mountain
in the sea, to cleanse themselves, to drown in
the water, to save themselves from this vertical
rock — I don’t know how to define what as
they all get mixed up: those hot, acrid smell
of fern, bulrush, stone, mold, whitewash, during
the conflagrated noon hours, the sweat, the cicadas,
the mountain, the ships, the people killed on land,
drowned in the sea that washed them out on
the smooth shore one night, under the yellow
moon pierced by a spear; and the killed had
no wound on their bodies — how did they die?
I have never seen any drowned people; and
the silver ghost of a slaughtered girl, who flutters
in the air over the drowned, holding a lily
in her hand, immaculate girl, untouched by
the sweat and our insignificant, ratty pains.
Translated by Manolis Aligizakis//Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη,
Hellenic Canadian Literature 