PHILOCTETES II POSTING
Μαζί με τη δική μας την τροφή ετοιμάζανε
και την τροφή των νεκρών. Την ώρα του γεύματος
έπαιρναν πάνω απ’ το τραπέζι υδρίες με μέλι και με λάδι
και τις μετέφεραν σ’ άγνωστους τάφους. Δεν ξεχωρίζαμε
τους αμφορείς του κρασιού απ’ τις νεκρικές ληκύθους. Δε γνωρίζαμε
ποιό το δικό μας και ποιό των νεκρών. Ένας χτύπος
του κουταλιού μες στο πιάτο, ήταν ένα άξαφνο δάχτυλο
επιτιμητικό, που μας χτυπούσε στον ώμο. Στρέφαμε να δούμε. Τίποτα.
Απέξω απ’ τις κρεβατοκάμαρές μας τύμπανα και σάλπιγγες,
κόκκινες σπίθες και μουγγές σφυριές σε μυστικά σιδηρουργεία
όπου νυχτοήμερα σφυρηλατούσαν ασπίδες κι ακόντια,
κι άλλες σφυριές σε υπόγεια εργαστήρια
για προτομές κι ανδριάντες πολεμικών θεών, πολεμικών ανθρώπων, κι όχι διόλου
αθλητών και ποιητών· μαζί κι εκατοντάδες επιτύμβιες στήλες
με ωραίους, γυμνούς εφήβους, πάντοτε όρθιους,
μεταμφιέζοντας, με την κάθετη στάση τους,
το αιώνια οριζόντιο της νεκρότητας. Μονάχα, πότε πότε,
έγερναν το κεφάλι, καμπυλώνοντας ελαφρά τον αυχένα,
σαν άνθος σε χείλος γκρεμού· κι ο γκρεμός δε φαινόταν· — οι τεχνίτες
είχαν μάθει (ή μήπως τάχα τους το επέβαλλαν;)
να παραλείπουν γκρεμούς και κάτι τέτοια.
They prepared our food along with the food of the dead.
At mealtime they took jugs of honey and oil
of the table and carried them to unknown tombs.
We couldn’t distinguish between wine amphorae and
funereal lecythus; we couldn’t distinguish between
what was ours and what belonged to the dead. The tap
of a spoon on the plate turned into the unexpected finger
that tapped our shoulder in rebuke. We turned to look.
Nothing.
Drums and horns outside our bedroom windows;
red sparks and silenced hammering in hidden smithies
where shields and spears were forged night and day,
and other hammering in basement studios
for busts and statues of men and gods at war, and never
of poets or athletes;
and also hundreds of tombstones with handsome,
naked ephebes
always standing erect, disguising, the everlasting horizontal
of death with their vertical pose. Only, sometimes,
they’d lean their heads and gently arched their necks
like flowers at the edge of the precipice, though the crevasse
wasn’t visible — the artists had learned (or perhaps they
were compelled) to leave out the crevasse and other
similar things.
‘YANNIS RITSOS: POEMS’ Selected Books Vol II – Translated by Manolis Aligizakis
