Tasos Livaditis-Selected Poems//translated by Manolis Aligizakis

ΑΠΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

 

Θάθελα να μιλήσω

απλά

όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του

και δείχνει ένα παλιό σημάδι

όπως κρυώνει ο αγκώνας σου

γυρίζεις

και βλέπεις ότι είναι τρύπιος

όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος και μπαλώνει

τη φανέλλα του.

Να μιλήσω αν μια μέρα ξαναγυρίσω

Κουβαλώντας μια βρώμικη καραβάνα γεμάτη ξενητειά

κουβαλώντας στις τσέπες μου δυο γροθιές σφιγμένες

να μιλήσω

απλά —

μονάχα μια στιγμή ν’ ακουμπήσω κάπου τα δεκανίκια μου.

 

Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές

μιλούσαμε για τον ήλιο.

Τώρα μας τρυπαει η καρδιά

σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας.

Εκεί που άλλοτε λέγαμε: ουρανός, τώρα λέμε: κουράγιο.

Δεν είμαστε πια ποιοητές

παρά μονάχα

σύντροφοι

με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.

 

Ο άνεμος που φωνάζει έξω απ΄τ΄αντίσκηνο

το συρματόπλεγμα καρφωμένο στην κοιλιά της νύχτας

μια λάμπα σπαμσένη

το πετρέλαιο που στάζει

 

SIMPLE TALK

 

I like to speak

in a simple way

as one unbuttons his shirt

and reveals  an old wound

like your elbow which feels cold;

you look

and discover there is a hole in your garment

while the comrade sits on a rock and mends

his undershirt;

I like to speak of whether I may one day return

carrying a dirty mess-tin full of exile,

having in my pockets two tight fists;

to speak in a simple way

but give me a moment to put down my crutches.

 

We dreamed of becoming great poets once

we talked of the sun.

Now our heart pierces us

like a nail in our boot.

Once we said: sky, now we say: courage.

We aren’t poets anymore

only comrades

with big wounds and even bigger dreams.

 

The wind screams just outside our tent;

the barb wire is fastened on the belly of the night;

a broken oil lamp

with its dripping oil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δύναμη του ήχου στην αρχαία Ελλάδα

ΕΛΛΑΣ

Η δύναμη του ήχου στην ελληνική μυθολογία και ιστορία.

Ο ήχος και η φωνή επικοινωνώντας άμεσα με τις υποσυνείδητες περιοχές του νου, θεωρείται ως το αρχαιότερο μέσο θεραπείας. Σήμερα είναι πλέον αποδεκτή η θεραπευτική δύναμη του ήχου. Από παλιά ιερείς, θεραπευτές, φιλόσοφοι και μουσικοί πίστευαν, ότι η δύναμη του ήχου και γενικά της μουσικής μπορεί να φέρει σε αρμονία σώμα και νου του ανθρώπου. Ο ήχος έχει πρόσβαση στις βαθύτερες καταστάσεις της συνείδησης.

View original post 704 more words

Γρεγολίμανο: Η ομορφότερη αμμόγλωσσα της Εύβοιας (Βίντεο)

ΕΛΛΑΣ

Το Γρεγολίμανο

Ποιές είναι όμως αυτές οι άγνωστες και εξωτικές παραλίες της που όμοιας ομορφιάς τους πολύ δύσκολα θα συναντήσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνο.

View original post 158 more words

Paging Dr. Isidore

SENTENTIAE ANTIQUAE

Isidore of Seville, Etymologies 6.14:

Previously, librarii were called bibliopolas, because the Greeks call a book a biblion. The same people are called both librarii and antiquarians, but librarii are those who copy out both old and new things, while antiquarians are those who write out only the old, from which fact they derive their name. The scribe has received this name from writing (scribendo), expressing their duty with the quality of the word.

The scribe’s tools are the reed and the quill, because it is from these tools that words are fashioned on the page. But the reed comes from a plant, while the quill comes from a bird; its tip is divided into two, with its unity preserved throughout its whole form. I think that this is on account of the mystery rite and signifies the Old and New Testaments on its two points, by which…

View original post 425 more words

Neo-Hellene Poets, an Anthology of Modern Greek Poetry, 1750-2018

Ποίημα Μανώλη Αναγνωστάκη//Poem by Manolis Anagnostakis

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους
όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
όταν μαζί τους πεθάνανε σε μίαν οικτρὴ παραμόρφωση
τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
ξέρει να σφίγγει γερὰ εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
σα μίαν εκζήτηση παράλογη πέρα απὸ κάθε νόημα;
(κι αυτοὶ γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρὶς στο μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ την εποποιία της καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατὶ έτσι νικούμε τη ζωὴ
ή γιατὶ έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
και μία στιγμὴ στο στεγνωμένο νου τους περνά μίαν ηλιαχτίδα
κάτι σα μια θαμπὴ ἀνάμνηση μιας ζωικής προιστορίας.
φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις
συμβάντα ερωτικὰ και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ᾿ όνομα σου
απλὲς προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μίαν επικαιρότητα
ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
κι αν σκέφτομαι είναι γιατὶ η συνήθεια είναι πιο προσιτὴ απὸ την τύψη.

Μα ποιος θα `ρθεί να κρατήσει την ορμὴ μιας μπόρας που πέφτει;

 

LOVE IS FEAR

 

Love is the fear that connects us with others

when they take control of our days and hang them like tears

when our days die along with them in a wretched disfiguring

the last schemes of our childhood emotions

and what does the extended hand of people hold?

It knows how to squeeze tightly where logic fools us

when time stops and memory is uprooted

in a pointless search beyond logic.

(One day they return without any wrinkle in their mind

they discover their wives and children have grown

they frequent the little stores and cafes of the neighborhood

they read the epic routine of each and every morning)

Do we truly die for the others or we avenge our lives this way

or we spit all the measly resemblances this way

and at some time a sunray goes through our dried up minds

something like a vague memory of our lively prehistory?

We’ve reached the days when you don’t know what to measure

erotic events and stock market companies

you can’t find a mirror into which to call out your name

simple intentions of a secure life, current affairs

boredom, lust, dreams, business dealings, cheating

as if, I think it’s because custom is better than guilt.

However who will come to stop the momentum of the falling rain?

NEO-HELLENE POETS — AN ANTHOLOGY OF MODERN GREEK POETRY 1750-2018, translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2018.

 

Yannis Ritsos-Philoctetes//translated by Manolis Aligizakis

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ//PHILOCTETES

 

Έτσι μεγάλος ήταν κι ο ίσκιος του πατέρα· σκίαζε ολόκληρο το σπίτι,
έκλεινε πόρτες και παράθυρα από πάνω ώς κάτω,
και κάποτε θαρρούσα πως για να δω τη μέρα
θα ’πρεπε να περάσω το κεφάλι μου κάτω απ’ τα σκέλη του· —
αυτό με τρόμαζε ιδιαίτερα — τ’ άγγιγμα των μηρών του στον αυχένα μου. Προτιμούσα
να μένω μες στο σπίτι, στο αγαθό μισόφωτο των δωματίων,
ανάμεσα στα υπάκουα έπιπλα, με την πειθήνια αφή των παραπετασμάτων,
κι άλλοτε μες στην έρημη αίθουσα των αγαλμάτων, — αγαπούσα τους κούρους.

Κει μέσα βασίλευε δροσιά και σιωπή, την ώρα που έξω
στους ελαιώνες και στ’ αμπέλια, φρενιάζαν τα τζιτζίκια
μες στο καυτό, μαλαματένιο μεσημέρι. Στο δάπεδο
διασταυρώνονταν πράες, συμφωνημένες, οι σκιές των αγαλμάτων
σχηματίζοντας διάφανους, γαλάζιους ρόμβους· και κάποτε
ένα μικρό ποντίκι, ξεθαρρεμένο από την ησυχία,
περνούσε αργά πάνω στα πόδια των κούρων, σταματούσε,
παρατηρούσε με δυο σταγόνες λάδι, όλο υποψία, τα στενόμακρα παράθυρα
στυλώνοντας το οξύ του ρύγχος, σα μαλακό βέλος, προς το απόλυτο,
εξ ονόματος όλων των μαρμαρωμένων — ο μικρός συνεταίρος τους.

Such great was the shadow of father; it darkened the whole

house; it shut the doors and the windows from top to bottom

and sometimes I felt as if I had to pass my head under father’s

legs to be able to see the light; that scared me the most:

the sensation of his thighs on my neck; I preferred

to stay inside in the innocent dim light of the rooms

with the docile furniture, with the loyal touch

of the curtains and other times in the deserted hall

of the statues — I loved the kouroi.

 

Freshness and silence reigned in there while outside

in the olive groves and the grapevines the cicadas

sang during the conflagrated golden noon.

The calm shadows of the statues were crisscrossing

each other on the floor creating diaphanous, light-blue

rhombus and sometimes, a small mouse, daring

in the quietness, would pass stepping on the feet

of the kouroi; it’d stop, observe with its two oil-drop eyes,

full of suspicion, the narrow-long windows, fixating

its pointing snout, like  a soft arrow, to the immenseness,

on behalf of all the stone-dead — as if it was

their young partner.

 

Κλήδονας: Ένα από τα έθιμα που αναβιώνει στον Πειραιά

ΕΛΛΑΣ

Του Στέφανου Μίλεση

Η γιορτή του Άϊγιάννη του Προδρόμου είναι από τις λίγες που τα πανάρχαια έθιμά της διατηρούνται σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σήμερα στις πόλεις. Το απόγευμα της παραμονής του Αϊγιαννιού λαμβάνουν χώρα δύο έθιμα απόλυτα ταυτισμένα με την συγκεκριμένη ημέρα.

View original post 744 more words

Modestly Correcting Ovid

SENTENTIAE ANTIQUAE

Ford Madox Ford, Some Do Not (Chapter 7):

The girl said suddenly; they had run into a clearing of the deep underwoods:

‘I’m not stuffy with you over that Latin, though you were unnecessarily rude. And I’m not sleepy. I’m loving it all.’

He hesitated for a minute. It was a silly-girl thing to say. She didn’t usually say silly-girl things. He ought to snub her for her own sake…

He said:

‘I’m rather loving it, too!’ She was looking at him; her nose had disappeared from the silhouette. He hadn’t been able to help it; the moon had been just above her head; unknown stars all round her; the night was warm. Besides, a really manly man may condescend at times! He rather owes it to himself…

She said:

‘That was nice of you! You might have hinted that the rotten drive was taking you away from your so…

View original post 315 more words

Μανώλης Αλυγιζάκης, Mοναχική

Ενύπνια Ψιχίων

.

Μοναχική τρίχα χορεύει
στο ρυθμό πούπουλου
μεσαίο δάχτυλο ψάχνει
για μιαν κρυφή αντωνυμία
σε σπασμωδικές αναπνοές
νοτισμένου αέρα κάτω
απ’ το σεντόνι που ο πόθος
αποθεώνεται και το τριζόνι
επιμένει να μιμείται ήχους
δικούς συγκρίνοντάς τους
μ’ εκείνο το μουντό φως που
μαυλιστικά μένει παγιδευμένο
ανάμεσα στις γάμπες σου

και λες–

άγγιξέ με τώρα, ναι εδώ, που
το αίμα μου σύγκορμο τρέμει

Από τη δίγλωση συλλογή Νόστος και άλγος, 2012

Φωτό: Větrovský Josef

View original post

Titos Patrikios-Selected Poems/translated by Manolis Aligizakis

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

 

Καμινάδες νεκρές, δίχως καπνό

άδεια από γέλιο στόματα

καρδιές που νίκησαν και πέθαναν —

πρέπει να γεφυρώσουμε τα χείλη της αβύσσου.

 

Άνθρωποι, πάνω απ’ όλα άνθρωποι

αδιάκοπα, χωρίς ανάσα, χωρίς ντροπή

γυμνοί από αμφιβολίες

τίποτα κρυμμένο

άς ξεχυθούμε πάλι μες στους δρόμους

να χτίσουμε ξανά τη ζωή

να χτίσουμε πρώτοι εμείς τη ζωή.

 

Φωνές γεμάτος ο ουρανός

κι αναποδογυρισμένα σύννεφα

που τα εκτελέσανε το μεσημέρι —

μόλις το πρόλαβαν οι εφημερίδες

επί του πιεστηρίου.

Καμιά δεν έγραψε για τις βρύσες

που ανοίξανε στα βασανισμένα τους κορμιά.

 

 

LATEST NEWS

 

Dead chimneys smokeless

lips without a smile

victorious hearts that died —

we have to bridge the edges of the abyss.

 

We the people, over and above all, people,

steadfast, breathless, shameless

without any doubt

with nothing hidden

we shall charge into the streets again

to rebuild life

we, first of all, shall rebuild life.

 

Sky full of voices

inverted clouds

that executed the high-noon —

newspapers just printed

by the printing machines.

None of them reported anything

about the faucets they turned on

on their tortured bodies.

 

 

Titos Patrikios-Selected Poems, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, August 2020