ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ//PHILOCTETES
Έτσι μεγάλος ήταν κι ο ίσκιος του πατέρα· σκίαζε ολόκληρο το σπίτι,
έκλεινε πόρτες και παράθυρα από πάνω ώς κάτω,
και κάποτε θαρρούσα πως για να δω τη μέρα
θα ’πρεπε να περάσω το κεφάλι μου κάτω απ’ τα σκέλη του· —
αυτό με τρόμαζε ιδιαίτερα — τ’ άγγιγμα των μηρών του στον αυχένα μου. Προτιμούσα
να μένω μες στο σπίτι, στο αγαθό μισόφωτο των δωματίων,
ανάμεσα στα υπάκουα έπιπλα, με την πειθήνια αφή των παραπετασμάτων,
κι άλλοτε μες στην έρημη αίθουσα των αγαλμάτων, — αγαπούσα τους κούρους.
Κει μέσα βασίλευε δροσιά και σιωπή, την ώρα που έξω
στους ελαιώνες και στ’ αμπέλια, φρενιάζαν τα τζιτζίκια
μες στο καυτό, μαλαματένιο μεσημέρι. Στο δάπεδο
διασταυρώνονταν πράες, συμφωνημένες, οι σκιές των αγαλμάτων
σχηματίζοντας διάφανους, γαλάζιους ρόμβους· και κάποτε
ένα μικρό ποντίκι, ξεθαρρεμένο από την ησυχία,
περνούσε αργά πάνω στα πόδια των κούρων, σταματούσε,
παρατηρούσε με δυο σταγόνες λάδι, όλο υποψία, τα στενόμακρα παράθυρα
στυλώνοντας το οξύ του ρύγχος, σα μαλακό βέλος, προς το απόλυτο,
εξ ονόματος όλων των μαρμαρωμένων — ο μικρός συνεταίρος τους.
Such great was the shadow of father; it darkened the whole
house; it shut the doors and the windows from top to bottom
and sometimes I felt as if I had to pass my head under father’s
legs to be able to see the light; that scared me the most:
the sensation of his thighs on my neck; I preferred
to stay inside in the innocent dim light of the rooms
with the docile furniture, with the loyal touch
of the curtains and other times in the deserted hall
of the statues — I loved the kouroi.
Freshness and silence reigned in there while outside
in the olive groves and the grapevines the cicadas
sang during the conflagrated golden noon.
The calm shadows of the statues were crisscrossing
each other on the floor creating diaphanous, light-blue
rhombus and sometimes, a small mouse, daring
in the quietness, would pass stepping on the feet
of the kouroi; it’d stop, observe with its two oil-drop eyes,
full of suspicion, the narrow-long windows, fixating
its pointing snout, like a soft arrow, to the immenseness,
on behalf of all the stone-dead — as if it was
their young partner.
Hellenic Canadian Literature 