ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ//PHILOCTETES
by Yannis Ritsos/Translated by Manolis Aligizakis
Σου μίλησα πολύ για τη μητέρα, — ίσως να διέκρινα στα χέρια σου, φίλε μου,
κάτι απ’ το φέγγος των χεριών της. Ό,τι άγγιζε
γινόταν άξαφνα μακρινή μουσική — δεν αγγιζόταν,
μόνο ακουγόταν πια μήτε κι αυτό. Δεν απόμεινε τίποτα —
λησμονημένος ήχος, αίσθηση αόριστη — όχι γνώση.
Άλλαξε ο φωτισμός μετά — φωτιές καταυλισμών, τα γυμνά σώματα
κόκκινα, κατακόκκινα απ’ τις φλόγες, σα ματωμένα,
σα γδαρμένα απ’ το δέρμα τους — πιο σάρκινα και ζωώδη,
πιο αδιάντροπα κι ερωτικά, σαν ένα μεγάλο σφαγείο
που άντερα κι αμελέτητα κρέμονταν στα τσιγκέλια μες στη νύχτα,
ανάμεσα στ’ αστέρια, που η φωτιά τα ξεθώριαζε,
ενώ, στ’ αυλάκια δίπλα, κύλαγαν
αίματα, σπέρματα, ούρα, περιττώματα, βρομόνερα,
κι οι σκιές καλπάζανε μακριά μες στην κόκκινη λάμψη,
ώσπου έβγαινε η σελήνη μαλακιά και υγρή σαν ένα αιδοίο
κι άρχιζε η τύψη κι η μετάνοια κι η δημιουργία.
I’ve talked about my mother a lot, my friend, perhaps
I saw something of the light of her hands in yours. Everything
she touched suddenly transformed to distant music — never
to be touched again, it was only heard, if that. Nothing was left
but a forgotten sound, a vague emotion — no knowledge.
Since then the lighting changed; camp fires, naked bodies
red, totally red from the flames, smeared with blood,
flayed of all their skin — more sensual and beastly
more erotic and shameless as in a big butcher shop
with internals and testicles on hooks hanging in the night
among the stars that were faded by our fire while blood,
sperm, urine, feces, dirty water flowing in ditches
next to us and the shadows galloped far away in red flashes
until the moon appeared, soft and moist like a vagina
and the remorse commenced, the regret too and creativity.
Σε ένα απόμακρο σπήλαιο της αρχαίας Αρκαδίας βρισκόταν το ιερό της Ευρυνόμης, της θεάς που σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο δημιούργησε τον κόσμο. Στην αρκαδική μυθολογία η Ευρυνόμη είχε περίοπτη θέση.