Αλήθεια
Κάπου ανάμεσα στους δύο πόλους βρίσκεσαι,
στη μέθη του ιδανικού
στην αναγκαιότητα αποδοχής του πραγματικού
Στον κενό χώρο μεταξύ των αντιθέτων
αδιαλείπτως την θέση σου αναζητάς
Σαν το μέρος σου θαρρείς πως βρήκες
την προσωρινή σου χαρά αντικρύζεις
ώσπου η αέναη ροή του κόσμου
τη ράχη σου αγγίξει
Κι από κει αρχινάς πάλι
-ως να μη γνώριζες ποτέ
και σαν από πάντα να είχες-
την ταλάντευσή σου
***
Αβέβαιον
Αίσθηση θολή που τις
στιγμές εκείνες με πλευρίζεις
γοητεία κι αν έχεις στην
ασάφειά σου σκιάζομαι
Της ασφαλούς μου κλίνης
την ηρεμία απομάκρυνες
ζήλεψες, θαρρώ, τα παιδικά της όνειρα
που έμειναν ως είχαν
Εκείνον τον γνώρισες;
Την αποκλειστική σου προσοχή
μην έχω συλλογίζομαι, και
της εύνοιάς σου αιωνίως
τα προνόμια να απολαμβάνω
Τη μοναδικότητά μου
κι αν άδραξες, μη ξεχαστείς,
τη χαρά του μέσου
μη περιφρονήσεις