ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Βαμμένο, όχι άχρωο
το σπίτι μου βάφτηκε
με το χρώματα εξαίσιου πάθους
και κακομοιριάς.
Θα επιστρέψει απ’ των δακρύων τον τόπο
που το είχαν μεταφέρει
με το άδειο του τραπέζι και
το έρημο κρεβάτι του
φιλιά θ’ ανθίσουν στα μαξιλάρια
και θα τυλίξουν τα κορμιά
τα σεντόνια θα εντείνουν
το νυχτερινό τους άρωμα
Το μίσος θα ξαχαστεί πίσω
απ’ το παράθυρο
τα νύχια θα λειανθούν
πιστεύω στην ελπίδα
Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//Translation by Manolis Aligizakis
Last Song
Painted, not void:
my house is painted
with the color of great
passions and misfortunes.
It will return from the wailing place
where it was carried
with its deserted table,
with its vacated bed.
Kisses will flower
on the pillows.
And wrapped around the bodies
the sheet will elevate
its urgent creeper
nocturnal, perfumed.
Hatred will be amortized
behind the window.
The claw will be gentled.
Grant me the hope.
Miguel Hernández, Spain (Orihuela 1910 – Alicante 1942)
Translation Germain Droogenbroodt – Stanley Barkan
