XVII
…μέρα
γένους θηλυκού νερά
κι αέρηδες
γεννά
ήλιους
και στρείδια
ανάμεσα
από δυο μηρούς
το στόμα της
αστέρευτη πηγή
του χαμαιλέοντα τα μάτια
στη μήτρα φυτεμένο
άγνωστο φυτό
που αφήνει ρίζες
ανάμεσα
σε πικροδάφνες
δόντια κοράλλια κοφτερά
νύχια γεμάτα χώμα
ιδρώτα και κύτταρα νεκρά
δίνει και χάδια τρυφερά
από μανάδες κι εραστές
λίγο πριν δύσει
απλώνει αιδοίο
ετοιμόγεννο
κοχύλι ζωντανό
γεμάτο
άμμο κι αλμύρα
πλημμυρισμένο
ζωή κι ελπίδα
ΟΛΟΓΥΜΝΗ ΜΕΡΑ
***
XIV
…κόλλησε πάνω μου
σαν πλακούντας
της μήτρας σου μάνα
ένας ουρανός καμωμένος
από στάσιμους καπνούς
Πώς να ’χες την αγιοσύνη
να φυσήξεις μέσα μου
γαλήνη
στην πρώτη μου πνοή
Παλεύω εκ γενετής
και τώρα
μ’ ένα ποίημα ανήσυχο
σκάβω την κοιλιά σου στο χώμα
ενώ σε είδα
έσκυψες και μπήκες
στην πύλη της δύση
μ’ αλαβάστρινο πρόσωπο
τρίβομαι ξανά
— γατάκι που έκανε ζημιά —
στην ανάμνηση
της παλάμης σου
εκλιπαρώντας να μετρήσεις
τους σφυγμούς μου
να…
View original post 38 more words
