ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ//PHILOCTETES, Poetry by Yannis Ritsos, translated by Manolis Aligizakis
Πώς θα το αντέξουμε το βλέμμα της Ελένης,
πίσω απ’ τα σκοτεινά, σπιθίζοντα πέπλα της,
μέσα στο μελιχρό φέγγος των άστρων, στην ανερεύνητη νύχτα,
ενώ οι κωπηλάτες θα σιωπούν και τα κουπιά θα χτυπάνε
τα μυστικά, ωκεάνια τύμπανα της επιστροφής, στο ρυθμό του ανεπίστρεπτου;
Γι’ αυτή την ώρα, τουλάχιστον, μείνε κοντά μας. Αυτό μας χρειάζεται
περισσότερο ακόμη κι απ’ τα όπλα σου. Και το γνωρίζεις.
Ιδού το προσωπείο που σου έφερα. Φόρεσέ το. Πηγαίνουμε.
How can we now endure Helen’s eyes, behind her dark,
sparkling veils, amid the light brightness of the stars
in the unfathomable night, as the rowers keep silent
and the oars beat the ocean’s secret drums of return
in the rhythm of no return?
Stay with us, stay awhile. This we need
even more than your weapons. And you know it.
Here is the mask I’ve brought for you. Put it on.
Let us go.
