Ανατολή
Ο ήλιος ξαφνικά σηκώθηκε
ίσως η μέρα νάταν γιομάτη
σφριγηλότητα κι εγκαρτέρηση
όλοι οι σύντροφοι που ξυπνήσαν
και στράφηκαν τριγύρω να μετρήσουν
τους ζωντανούς, χώρια απ’ τους
ακίνητους και ξορκισμένοι
νάναι και μακριά από μας
στην ώρα του ήρθε κι ο λοχίας
και προσκλητήριο εκάλεσε
παράξενο που όλοι απαντήσαμε
εκτός απ’ τους άλλους στους μαύρους
σάκκους που σαν σάπιες πατάτες
δίπλα στο παράπηγμα μέναν άλαλοι
κι ο ήλιος στάθηκε δειλά στο χάος
σαν μάνα που μετρούσε ένα-ένα
τα παιδιά της κι άλλες φορές που
έκρυβε τα μάτια να μη δει
τη θεία κωμωδία κι ένα λεπτό
σιωπής καλέστηκε γι’ αυτούς που
πια δεν γνώριζαν πως ν’ αναπνεύσουν
Sunrise
Suddenly it was sunrise
perhaps a new day
full of vigor and stamina
when all comrades woke up staring
at each other, counting bodies
that moved instead of the
motionless, let them be cursed
and let them keep away from us
but when the sergeant came in
and called all our names
it wasn’t strange that we all answered
except the dead ones in the other hutment
in gray sacks like rotten
potatoes no one wanted to deal with
and the sun still stood up
in the horizon like a mother
counting her children one by one
then hiding her eyes from
this spectacle until a moment
of silence was called for
the ones who could no longer breathe
Hellenic Canadian Literature 