Titos Patrikios-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis

ΟΙ ΦΙΛΟΙ

Δεν είναι η θύμηση των σκοτωμένων φίλων

που μου σκίζει τώρα τα σωθικά.

Είναι ο θρήνος για τουε χιλιάδες άγνωστους

που αφήσανε στα ράμφη των ππυλιών

τα σβησμένα μάτια τους

που σφίγγουνε στα παγωμένα χέρια τους

μια φούχτα κάλυκες κι αγκάθια.

Τους άγνωστους περαστικούς διαβάτες

που ποτέ μας δε μιλήσαμε

που μόνο κάποτε για λίγο κοιταχτήκαμε

όταν μας έδωσαν τη φωτιά του τσιγάρου τους

στο βραδινό δρόμο.

Τους χιλιάδες άγνωστους φίλους

που έδωσαν τη ζωή τους

για μένα.

FRIENDS

It’s not the memory of executed friends

that rips my viscera;

it’s the lament for the thousands of unknown

men who left their blinded eyes

for the talons of birds,

those who held tightly a handful

of empty shells and thorns in their frozen palms;

for the unknown passersby

to whom we never talked,

those we only gazed at for a moment

when they helped light our cigarette

in the twilight path;

for the thousand unknown friends

who gave their lives

for me.

Übermensch, by Manolis Aligizakis

ΠΟΙΗΤΗΣ

Αφήσαμε για τελευταίο το σπίτι του ποιητή. Μπήκαμε

κι είδαμε στίχους ελαφρότερους απ’ τη σκέψη που πετούσαν

στο κενό, ρυθμός αρμονικός σ’ αντίθεση με την ατίθαση

νιότη μας.

Αναγκαστήκαμε τα δάκρυα να κρύψουμε κι επίτηδες

στρέψαμε τα μάτια μας αλλού, αυτόν το καινούριο κόσμο

να μην μολύνουμε με την ανθρώπινη μικρότητά μας,

σαν μιαν ευθύνη ανάλογη της ηλικίας μας που αποφεύγαμε

κι όμως ήταν ακόμα πράγματα που έπρεπε να μάθουμε,

την αντοχή του χρόνου ενάντια της κυρτωμένης πλάτης

καθώς ο ποιητής έχτιζε τις στροφές του σχολαστικά

και τέλειωνε με μια πολεμική επωδό.

Ο Υπεράνθρωπος έπιασε το χέρι του, σαν να `χε

επιστρέψει μετά από χρόνια απουσία σε τόπο γνώριμο.

Αμούστακος ήταν ο ποιητής ακόμα, μα η συγκίνησή του

ολοφάνερη μπροστά στον Υπεράνθρωπο.

POET

We left the poet’s house for last. When we entered

the verses flew in mid-air, lighter than thoughts,

harmonious rhythm opposite our wild youth.

We needed hide the tears and felt we wanted to look

elsewhere, this new world not to insult with our human

littleness, as though we seek to avoid responsibility

of our age and there were lots of things we could still

learn: the endurance of chronos opposite the stooping

backs while the poet structured his verses with care and

ended them with an polemic epode.

Ubermensch took the poet’s hand, as if after a long

absence He had found His most familiar face. The poet

still a beardless youth though obviously emotional before

the Ubermensch.

Katerina Anghelaki Rooke-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis

ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ

Δεν υπάρχει σύνορο

ανάμεσα στο φως της μέρας και της νύχτας.

Τρίζει το σκαρί και οι ρεμβασμοί της πλώρης

συνέχεια αιωνειότητας.

Η ψυχή μου καυτός ανεμοστρόβιλος

υπόσχεται το τίποτα.

Εγώ που τόπους είχα ονειρευτεί

όπου τ’ άλογα ξέφρενα τρέχουν

στα γλιστερά μονοπάτια του ήλιου

σ’ άρματα κι άμβωνες

το κορμί μου στα ύψη οραματίστηκα.

Κι όμως τις μέρες μου ταχτικά τελείωνα

εκεί στο πατρογονικό πηγάδι

με τα πρόσωπα και τα πράγματα της αυλής

μαζί μου χρόνους πολλούς σβησμένους.

Χάνεται η ομορφάδα  των βουνών

όταν τόπο δεν έχεις υψηλό να δεις.

Το ρόλο υποδύθηκα του σύννεφου

που δε θα φέρει ποτέ ευλογία.

SECOND DAY

There is not a separating line between

the light of day and the light of night.

The hull and the revelry of the prow

squeak the continuance of endlessness.

My soul, the fiery whirlwind,

promises nothing.

I who dreamed of landscapes

where horses galloped unimpeded

in slippery paths of sun-downs

I envisioned my body in heights

in armories and pulpits.

Yet I often ended my days

there at the ancestral well where

faces and things of the yard remained

with me for many forgotten years.

The beauty of the mountain vanishes

if you don’t have a vantage point

from where to gaze.

I assumed the role of the cloud

which won’t ever bring a blessing.

Ήλιος και Φαέθων

ΕΛΛΑΣ

Ήλιος

Ο Ήλιος αίρει την καταγωγή του από τη Γαία και τον Ουρανό. Είναι Τιτάνας με ξεχωριστή ομορφιά και λαμπρότητα. Είναι ο θεραπευτικός Οφθαλμός του Κόσμου. Κάθε πρωί οδηγεί το άρμα με το χρυσό δίσκο, που το σέρνουν τα ξακουστά άλογα Πυρόεις, Ηώος, Αίθων και Φλέγων. Από τις χώρες της Ανατολής ξεκινά με το χάραμα πρώτα το άρμα της Αυγής και μετά το άρμα του Ήλιου. Ο δρόμος στον Ουρανό καθορισμένος. Το βράδυ κουρασμένα τα άλογα και ο Ήλιος φτάνουν στον Ωκεανό πέρα από τη Δύση. Λούζονται και ξεκουράζονται Ξαπλώνουν στο Δέπας, που είναι ένα μεγάλο κύπελλο και ταξιδεύουν όλη τη νύχτα για να φτάσουν πάλι ξεκούραστα στην ανατολή, έτοιμα για την άλλη μέρα.

View original post 423 more words

Το Ερεχθείο και οι μύθοι γύρω απο τον ναό

ΕΛΛΑΣ

Το Ερεχθείο είναι από τους πιο ιδιόρρυθμους ναούς της ελληνικής αρχαιότητας. Η ονομασία του, που παραπέμπει στο μυθικό βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα, είναι μεταγενέστερη και αναφέρεται μόνο στον Παυσανία (έστι δε και οίκημα Ερεχθείον καλούμενον, 1, 26,5) και στον Πλούταρχο (843Ε). Παλαιότερα ήταν γνωστός με την ονομασία ο νεώς ο αρχαίος της Αθηνάς ή απλούστερα ο αρχαίος νεώς ή περιφραστικά ο νεώς ο εν πόλει εν ω το αρχαίον άγαλμα, αφού κτίστηκε στη θέση του παλαιότερου ναού της Αθηνάς.

View original post 1,695 more words