ΕΛΕΝΗ — HELEN
Αυτό ’ναι κάποτε που μας ξενίζει — η υπερτροφία
του αμετάβλητου
κι η σιωπηλή τους αυτάρκεια — όχι αγέρωχη, διόλου·
δεν πασχίζουν
να σου επιβάλλουν την ανάμνησή τους, να σου είναι αρεστοί.
Οι γυναίκες
αφήνουν χαλαρή την κοιλιά τους, πεσμένες τις κάλτσες τους·
παίρνουν
απ’ τ’ ασημένιο κουτί τις καρφίτσες· τις καρφώνουν μία μία
σε δυο κανονικές παρατάξεις στο βελούδο του καναπέ·
μετά, τις μαζεύουν
και ξαναρχίζουν πάλι με την ίδια ευγενική προσοχή. Κάποιος
πανύψηλος
έρχεται απ’ το διάδρομο· — το μέτωπό του χτυπάει πάνω
στην πόρτα·
αυτός δεν κάνει κανένα μορφασμό — κι ούτε ακούστηκε χτύπος,
καθόλου.
This is what sometimes surprises us – the overgrowing of
the unchangeable
and their silent self-sufficiency – not at all dignified they
don’t try
to force you to remember them to please you The
women
leave their bellies slacken their stockings loose
they take
pins from the silver box they pin them one by one
in two straight rows on the couch’s velvet then they
pick them up
and start again with the same graceful attention A
very tall person
comes in through the hallway – his forehead hits against
the door frame
he doesn’t make any grimace – and no sound is heard
at all
