Yannis Ritsos-Poems, Selected Books

ΕΛΕΝΗ — HELEN

Αυτό ’ναι κάποτε που μας ξενίζει — η υπερτροφία

           του αμετάβλητου
κι η σιωπηλή τους αυτάρκεια — όχι αγέρωχη, διόλου·

           δεν πασχίζουν
να σου επιβάλλουν την ανάμνησή τους, να σου είναι αρεστοί.

            Οι γυναίκες
αφήνουν χαλαρή την κοιλιά τους, πεσμένες τις κάλτσες τους·

             παίρνουν
απ’ τ’ ασημένιο κουτί τις καρφίτσες· τις καρφώνουν μία μία
σε δυο κανονικές παρατάξεις στο βελούδο του καναπέ·

             μετά, τις μαζεύουν
και ξαναρχίζουν πάλι με την ίδια ευγενική προσοχή. Κάποιος

             πανύψηλος
έρχεται απ’ το διάδρομο· — το μέτωπό του χτυπάει πάνω

             στην πόρτα·
αυτός δεν κάνει κανένα μορφασμό — κι ούτε ακούστηκε χτύπος,

             καθόλου.

This is what sometimes surprises us – the overgrowing of

         the unchangeable

and their silent self-sufficiency – not at all dignified they

         don’t try

to force you to remember them to please you The

         women

leave their bellies slacken their stockings loose

         they take

pins from the silver box they pin them one by one

in two straight rows on the couch’s velvet then they

         pick them up

and start again with the same graceful attention A

          very tall person

comes in through the hallway – his forehead hits against

          the door frame

he doesn’t make any grimace – and no sound is heard

           at all

Übermensch, poetry by Manolis Aligizakis

ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ

                                                   ~ Για τον Ken Kirkby

Προχωρήσαμε προς το ζωγράφο που καθόταν στην άκρη

του δρόμου και τον ακούσαμε που ψέλλισε.

Έχω τραγουδήσει τραγούδι των χρωμάτων, τα χείλη του

ψυθίρισαν, έχω τραγουδήσει παστέλ και ώχρα,σκουρόχρωμο

κι αξεδιάλυτο, το υπνωτικό και το υπέροχο τα άρματά μου

ενάντια στο ποταπό η μύτη του πινέλου μου αιωνιότητα.

Τίποτα δεν έχουν που να να με πληγώσει, ούτε βέλος

να μου τρυπήσει την καρδιά, μήτε λέξη κακή να μ’ αμαυρώσει,

μήτε μοχθηρή ματιά να μου προσβάλει την αθωότητα.

Έχω τραγουδήσει, διάφανος ακόμα είμαι, γλώσσες ανθρώπων

δεν με νικούν, στα χέρια του ποταπού δεν είμαι παρά κακό

λάφυρο. Τα τιτιβίσματα πουλιών ζωγράφισα, δέρμα απαλό

γυναίκας άγγιξα, σε ταπεινό τραπέζι έφαγα, τον πλούτο του

πινέλου μου θυσία στο αιώνειο επρόσφερα.

Τί μου `μεινε εκτός να γίνω απαλή δροσιά να αιωρηθώ

πανάλαφρος και να ξαναρθώ σαν βροχή, ξανά τις ρίζες

του σταριού να θρέψω, ξανά στο σπέρμα άντρα να μπω,

ξανά την ύπαρξή μου να θελήσω.

Τα μάτια σας στου δρόμου τη στροφή κωλύονται

μα τα δικά μου πίσω απ’ τα χτίρια κοιτούν το μέλλον και

το παρελθόν μου ένας καρπός κι ένα λουλούδι αγγελούδι

νέας παρθένας που θα με γενήσει.

Έχω τραγουδήσει, μουρμουρητό που απελευθέρωσε

τη σκέψη, μια πιθανότητα έγινε δυνατότητα και φρούτου

φλοιός η καρδιά του που βαφτίστηκε άνθρωπος.

PROBABILITY

                                               ~ For Ken Kirkby

We walked toward the painter who sat by the side

of the road and we heard his soft whisper.

I’ve sung the song of colors, I’ve sung pastels and ochre

the chiaroscuro and the oblique, the mesmerising and

the delightful tools and armoury opposite the gross

the tip of my brush eternity. Nothing they have can hurt me

neither arrow can pierce my heart nor bad word blacken

my aura nor evil sight blemish my innocence.

I’ve sung, diaphanous I’ve stayed, people’s tongues

can’t spoil me and in the hands of gross I am but a bad

loot. Chirps of birds I’ve painted, women’s skin I’ve

touched, on humble table food I’ve enjoyed, my brush’s

wealth reverently laid unto the feet of the Eternal.

Nothing of me remains but the softest mist over

the void until I shall return a raindrop to moist roots

of grain, to enter a man’s sperm, to will my rebirth.

Your eyes stop at the turn of the road though mine

see far in my past, further into my future: one fruit

one flower a newborn to the next virgin who will

bear me.

I’ve sung, his whisper freed his thought, probability turned

into possibility and the rind turned into a heart of fruit that was

baptised man.

The Seepage of Dreams/Ροή Ονείρων

BRUISE

Echoing blueness,

color of the impossible darkness

inside bells.

Blue awakening sting

of an embrace which still makes

distance smile.

You have made yours

the riverbed of my flesh

where night always returns

to drink from your hands.

You have made yours

this living fingerprint

in which I feel you

holding me from within.

ΜΕΛΑΝΙΑΣΜΑ

Πόνου απόηχος που χρωματίζει

τ’ άσκοπο σκοτάδι

στην καμπύλη της καμπάνας

τσίμπημα πόνου

αγκάλης που ακόμα

χαμογελά από μακριά

την όχθη του κορμιού μου

κατάκτησες

καθώς η νύχτα έπέφτε

και πίνω απ’ τις παλάμες σου

τ’ αποτυπώματα μου

δικά σου έκανες

και νιώθω έτσι εκ των έσω

πως με κρατάς

Fernando Pessoa, Τρία ποιήματα

To Koskino

ΤΟ ΑΛΕΝΤΕΖΟΥ ΑΠ’ ΤΟ ΤΡΕΝΟ
Το τίποτα στου τίποτα την πέτρα
Μονάχα λίγα δέντρα
Όλα γυμνά και γκρίζα.
Εδώ ποτάμι δεν κυλά
Και δεν φυτρώνει άνθους ρίζα.
Βρήκα την κόλαση στ’ αληθινά,
Γιατί αν δεν είν’ εδώ, δεν είναι πουθενά.
1907

ΩΔΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Γιατί είσαι δυο – γυναίκα και Θεός
Μυστήριο η δική σου παρουσία
Και πνεύμα η σάρκα σου τερπνό
Στην εξορία της όρασης την κρύα.
Το καθ’ εμπόδιο δρόμος ορατός
Στου αοράτου απείρου την ουσία.
23/2/1914

ΗΡΘΕ Η ΘΛΙΨΗ ΚΙ ΕΚΛΑΨΕ
Ήρθε η θλίψη κι έκλαψε
Στο πλευρό μου.
Αργά τα βήματα έγραψε
Στη θεϊκή πορεία
Στο πλευρό μου.
Αλλά δεν βλέπω την Μεγάλη κατοικία.
Σκοτεινιά στην κάθοδό μου.
5/5/1915

*Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Καρυοθραύστις”, τεύχος 6, Δεκέμβριος 2020.Μετάφραση: Βασίλης Πανδής.

View original post

Βίγλες: Οι εντυπωσιακοί μεσαιωνικοί πύργοι της Χίου που προστάτευαν το νησί από τους πειρατές

ΕΛΛΑΣ

Οι βίγλες της Χίου είναι μεσαιωνικοί, κυλινδρικοί πυργίσκοι, κτισμένοι σε ακτές και ακρωτήρια του νησιού με σκοπό την παρατήρηση του πελάγους και την έγκαιρη ειδοποίηση των κατοίκων σε περίπτωση εχθρικής επιδρομής. Τοποθετημένες σε μικρές αποστάσεις μεταξύ τους, σε οπτική επαφή η μία με την άλλη, ήταν πυκνότερες στις νότιες και δυτικές ακτές του νησιού που προσφέρονταν για αποβάσεις.

View original post 1,230 more words

Κρήτη: Το φαράγγι του Ρίχτη – Δείτε τις φωτογραφίες

ΕΛΛΑΣ

Ένα μέρος που μοιάζει με επίγειο Παράδεισο

Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα σημεία της Κρήτης, ένας μικρός επίγειος παράδεισος, που αξίζει κανείς να ανακαλύψει. Ο λόγος για το φαράγγι του Ρίχτη, στο νομό Λασιθίου. Για την ακρίβεια, βρίσκεται στη βόρεια πλευρά, ανάμεσα στον Αγ. Νικόλαο και τη Σητεία, ενώ αρχίζει έξω από το χωριό Μουλιανά.

View original post 91 more words