ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ
Εκείνοι, βέβαια, είχαν φύγει, μα ο θάνατός τους είχε μείνει
εδώ και φτεροκοπούσε μέσα στις κάμαρες, έπρεπε να προστατεύω
με το χέρι τα μάτια μου για να διαβώ. Έτσι, δεν είδα τίποτα απ’
τον κόσμο.
Μόνο, καμιά φορά, όταν ήμουν πολύ θλιμένος, η νεκρή μητέρα
κοίταζε, χαμογελώντας, πάνω απ’ τον ώμο μου, το παιδί πού
στέκει πίσω μας (κι ήταν τόσο απροσδόκητο που `χαμε μεγαλώσει),
έγερνα τότε στην καρέκλα και καθόμουν εκεί, βλέποντας τη
μαύρη σκιά των δέντρων να κατεβαίνει, γιατί το μόνο που έχει στον
κόσμο κανείς είναι να γείρει κάπου και να κλάψει το παιχνίδι που
έμενει στη μέση.
OWNERSHIP
Those of course had left, but their death had remained here and it
fluttered inside the rooms, I had to raise my arm to protect my eyes
in order to pass through. For this reason I saw nothing of the world.
Only sometimes when I was very sad my dead mother smiled and
looked over my shoulder the child standing behind us (even though
it was so inattentive that we had grown) then I would lean on the chair
and sit there seeing the black shade of the trees descending because
the only thing one has in the world is someplace to lean and cry
for the game that remained unfinished.
Hellenic Canadian Literature 