Είχα την τύχη να συναντήσω αυτό τον εξαίσιο ποιητή της Καραβαϊκής το 2010, επτά χρόνια πριν φύγει, σε εκδήλωση που οργάνωσε ο εκδότης μου Ekstasis Editions και να συνομιλήσω μαζί του για λίγη ώρα. Γεγονός που έχει μείνει ανεξίτηλο στην καρδιά μου. Του απενεμήθη το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1992.
It was my pleasure and joy to have met this great poet of the Caribbean (in 2010 7 years before his passing) at my Publisher’s event and the unparalleled experience to talk to him for while, which has left an inerasable mark upon my heart. In 1992, Walcott won the Nobel Prize in Literature. The Nobel committee described his work as “a poetic oeuvre of great luminosity, sustained by a historical vision, the outcome of a multicultural commitment.”
WHITE EGRETS
V
These birds keep modelling for Audubon,
the Snowy Egret or the White Heron in a book
that, in my youth, would open like a lawn
in emerald Santa Cruz, knowing how well they look,
strutting perfection. They speckle the islands
on river-bank, in mangrove marsh or cattle pasture,
gliding over ponds, then balancing on the ridge
of a silken heifer, or fleeting disaster
in hurricane weather, and picking ticks
with their electric stab as if it were sheer privilege
to study them in their mythical conceit
that they have beat across the sea from Egypt
with the pharaonic ibis, its orange beak and feet
profiled in quiet to adorn a crypt,
then launch themselves with wings that, beating faster,
are certain as a seraph’s when they beat.
ΛΕΥΚΟΙ ΕΡΩΔΙΟΙ
V
Αυτά τα πουλιά μοντελάρουν για τον Όντομπον,
τον Πάνλευκο Ερωδιό ή το Λευκό Βατραχοφάγο
σ’ ένα βιβλίο που μικρό παιδί άπλωνα σαν γρασίδι
στη σμαραγδένια Σάντα Κρουζ γνωρίζοντας
ότι έδειχναν τόσο υπέροχα, σχεδόν τέλεια.
Διακοσμούσαν τα νησιά, τις όχθες των ποταμών
τα δάση από δέντρα μάνγκο και τους βοϊδότοπους,
γλιστρώντας πάνω από λιμνούλες, ισορροπώντας
στη απαλή ράχη νεαρής αγελάδας ή πετώντας βιαστικά
ν’ αποφύγουν το κακό μιας καταιγίδας και ραμφίζοντας
τα στιμπούρια με τα εκλεκτικά τους ράμφη σαν να `χαν
το μοναδικό δικαίωμα να τα μελετήσουν στο μυθικό τους
κόσμο που είχαν φέρει από τη μακρινή θάλασσα της
Αιγύπτου με τις ίβηδες του Φαραώ, τα πορτοκαλλί
ράμφη και πόδια τους φαίνονταν δειλά σαν να στόλιζαν
κάποια κρύπτη και μετά να ορμούν στον άνεμο με
φτερά που έμοιαζαν αγγέλων όταν φτερούγιζαν γρήγορα.
