J. Michael Yates-Nothing Speaks of the Blue Moraines

J. Micheal Yates-Poems//translated by Manolis Aligizakis

From the book, “Nothing Speaks for the Blue Moraines”

ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ

IV

Πιστεύω στη βενζίνη

με είτε την ανάβεις μ’ ένα σπίρτο

ή την καταναλώνεις στάλα στάλα

σε μιαν άψογη μηχανή

μόνο το τώρα έχει αξία

που οδηγείς κατηφορίζοντας

απ’ τα βουνά εκεί που

τα ολοκάθαρα ρυάκια κυλούν

προς τον ανοιχτό κάμπο και

προς το γκρίζο ουρανό της πόλης

εκεί που πάντα σκοτεινιάζει

και βρέχει βρώμικη βροχή.

DEATH THE FIRST

IV

I believe in gasoline

but whether touch off

the gallon with a match

or burn on drop by drop

in the form of a fine machine

it only matters now.

It was a matter of driving down

from the mountains where the clear streams began

into the wide clean of the plain

and into the sepia skies of the city.

Darkness was always falling. And filthy rain.

Βασίλης Φαϊτάς, Σύμπαν και μοναξιά

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Σύμπαν και μοναξιά

Μαζί αγαπήσαμε την ανύπαρκτη όχθη
η μνήμη του ανέμου
μας προσπερνά
η αγάπη ντυμένη το άπιαστο
συντρίβει τον θάνατο
στη νιότη άλλης ακτής
θα ξαναβρεθούμε
έξω απ’ τον χρόνο.

Το αντίο κωδικός θύμησης
από σύμπαν και μοναξιά
όλα έχουν μνήμη και θυμούνται
ωκεανοί γαλαξιών στο χέρι του Θεού
οι αιωνιότητες πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται.

Κάποιος σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο
μαθαίνει να τραγουδά
προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο
με παίρνουν οι λέξεις
μ’ ανασηκώνουν ψηλά
σ’ έναν περίπατο στο θαύμα.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

View original post

Daily Dose of Bhagwad Gita

Be Inspired..!!

Quotes on Gita :‘If one reads Bhagavad-Gita very sincerely and with all seriousness, then by the grace of the Lord the reactions of his past misdeeds will not act upon him’Lord Shiva to Parvatidevi, Gita-Mahatmya.

No other philosophical or religious work reveals ,in such a lucid and profound way, the nature of consciousness, the self, the universe and the Supreme. I will shall read (Youtube Link Attached) and write Gita verses from the book “Bhagvan-Gita As It Is” by Swami Prabhupada everyday.

Chapter 2 – Text 44

Chapter 2 – Contents of the Gita Summarised

Text 44 – In the minds of those who are too attached to sense enjoyment and material opulence, and who are bewildered by such things, the resolute determination for devotional service to the Supreme Lord does not take place.

Purport – Samādhi means “fixed mind.” The Vedic dictionary, the Nirukti, says, samyag ādhīyate…

View original post 63 more words

Derek Walcott-Poet of the Carribean

Είχα την τύχη να συναντήσω αυτό τον εξαίσιο ποιητή της Καραβαϊκής το 2010, επτά χρόνια πριν φύγει, σε εκδήλωση που οργάνωσε ο εκδότης μου Ekstasis Editions και να συνομιλήσω μαζί του για λίγη ώρα. Γεγονός που έχει μείνει ανεξίτηλο στην καρδιά μου. Του απενεμήθη το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1992.

It was my pleasure and joy to have met this great poet of the Caribbean (in 2010 7 years before his passing) at my Publisher’s event and the unparalleled experience to talk to him for while, which has left an inerasable mark upon my heart. In 1992, Walcott won the Nobel Prize in Literature. The Nobel committee described his work as “a poetic oeuvre of great luminosity, sustained by a historical vision, the outcome of a multicultural commitment.”

WHITE EGRETS//ΛΕΥΚΟΙ ΕΡΩΔΙΟΙ

VII

I hadn’t seen them for half of the Christmas week,
the egrets, and no one told me why they had gone,
but they are back with the rain now, orange beak,
pink shanks and stabbing head, back on the lawn
where they used to be in the clear, limitless rain
of the Santa Cruz valley, which, when it rains, falls
steadily against the cedars till it mists the plain.
The egrets are the colour of waterfalls,
and of clouds. Some friends, the few I have left,
are dying, but the egrets stalk through the rain
as if nothing mortal can affect them, or they lift
like abrupt angels, sail, then settle again.
Sometimes the hills themselves disappear
like friends, slowly, but I’m happier
that they have come back, like memory, like prayer.

VII

Δεν τους είχα δει σχεδόν μισή εβδομάδα των Χριστουγέννων,

τους ερωδιούς, και κανείς δεν μου είπε αν είχαν αποδημήσει

μα γύρισαν πίσω με τη βροχή, πορτοκαλλί ράμφη,

ροζ κνήμες κι αιχμηρά κεφάλια, ξανά στο γρασίδι που

βημάτιζαν στη διάφανη βροχή της Κοιλάδας του Σάντα

Κρουζ που όταν αρχίζει να βρέχει, βρέχει συνέχεια

στους κέδρους ώσπου να πλημμυρίζει τον κάμπο.

Οι ερωδιοί παίρνουν χρώμα απ’ τον καταρράκτη

και τα σύννεφα. Φίλοι μου, απ’ τους λίγους που

μου έχουν απομείνει, λίγο-λίγο πεθαίνουν μα

οι ερωδιοί καμαρώνουν μέσα στη βροχή σαν να μην

τους επηρρεάζει τίποτα ανθρώπινο ή πετούν σαν

ξαφνικοί άγγελοι, κι αφού αλλάξουν τόπο ξανακάθονται.

Μερικές φορές ακόμα κι οι λόφοι εξαφανίζονται σαν

τους φίλους, αργά αργά, αλλά μου δίνει μεγάλη χαρά

όταν ξαναγυρίζουν, σαν μνήμη, σαν προσευχή.