
THE BIG RAGE
The goddess is furious –
she found my number in her husband’s phone.
It was assuredly no fault of mine
but as any student of mythography knows
it matters not whether you are right or wrong,
once the gods are piqued, nought can or will be done.
Her mouth full of burning thorns
she inlays an ontology of anger
which is the history of metamorphosis
out fall all her unfortunates,
a host of frogs and toads…
One proud of a sweater she knit
turned into an agile spider
the other of her fecundity
now a sobbing rock
those who caught the eye of a lascivious god
now perfumed trees or stars studded to the sky.
Exciting their ravenous appetites, we have bled
inciting their wuthering rage, we have fled
but no earth opened for our bones
and no cave offered us refuge.
Not even the imaginary topography of Tartarus
cleaned us with her five rivers.
Will I never be forgotten
Will I never be forgiven?
No.
Goddesses do not forget.
An eternal solitude as penance
I wait.
A torsion of a body spreading impotence
I wait.
What will I be next?
ΟΡΓΗ
Η θεά είναι οργισμένη —
ανακάλυψε τον αριθμό μου στου άντρα της το τηλέφωνο.
Δεν ήταν δικό μου λάθος, σας βεβαιώ
μα καθώς γνωρίζει ο καθε μαθητής μυθογραφίας
δεν έχει σημασία αν είσαι σωστός ή κάνεις λάθος
όταν οι θεοί είναι πικαρισμένοι τίποτα δεν είναι δυνατό να γίνει.
Με τοο στόμα της γεμάτο καυτερά αγκάθια
καθορίζει την οντολογία της οργής
που είναι η ιστορία της μεταμόρφωσης
που κρύβει βατράχους και βατραχάκια…
Η περήφανη για το πουλόβερ που έπλεξε
μεταμορφώθηκε σ’ ευέλικτη αράχνη
η άλλη για την ευφορία της
μεταμορφώθηκε σε θρηνούντα βράχο
εκείνες που είδαν τις ερωτικές ματιες της θεάς
έγιναν αρωματικά δέντρα ή αστέρια τ’ ουρανού.
Ερεθίζοντας την αχόρταγη λαιμαργία τους έχουμε χύσει αίμα
υποδαυλίζοντας την κορυφαία οργή τους, αναχωρήσαμε
αλλά κανένα καταφύγιο δεν βρέθηκε για το σώμα μας
καμμιά σπηλιά δεν μας προστάτευσε.
Ούτε η φανταστική τοπογραφία στα Τάρταρα
με τους πέντε ποταμούς του δεν μας εξάγνισε.
Θα με ξεχάσουν ποτέ;
θα με συγχωρήσουν ποτέ;
Όχι.
Οι θεές δεν ξεχνούν
θα τιμωρηθώ μ’ αιώνια μοναξιά
και θα περιμένω.
Περιμένω.
Ποιά θα είμαι την επόμενη φορά;