YANNIS RITSOS-VOLUME II
Ισμήνη//Ismene
(Απόσπασμα)
Βεβαίως, λίγη φωτιά στο τζάκι, το χειμώνα, κάτι αξίζει· —
πάντοτε μ’ ενδιέφεραν οι φλόγες με τις εύκαμπτες χορευτικές κινήσεις,
με τους πολύχρωμους, ασώματους αγγέλους, με τις σκιές τους
στο ταβάνι, στους τοίχους· — η σκιά του μεγάλου αργαλειού ή της ανέμης,
η σκιά μιας κιθάρας που κρέμεται στο στύλο· και περισσότερο απ’ όλα,
αν είναι σώματα γυμνά — μεγεθυσμένες οι σκιές των μελών τους
επάνω στο ίδιο τους το σώμα, σαν ένα άλλο σώμα
μελανό κι ερυθρό· — η σκιά του στήθους κάτω απ’ το στήθος
με τη θηλή υπογραμμισμένη· η σκιά του στόματος μέσα στο στόμα·
εκείνη η τρομερή σωματική βεβαιότητα, η εξαίσια εχθρότητα,
όπως ορθώνονται τα μέλη, και μετά το ευγενικό τους λύγισμα
μέσα σε μια βαθιά κατάνυξη, κι όχι ταπείνωση. Το λύγισμα
είναι θαρρώ το μέτρο του ύψους. Οι πάντα φοβισμένοι
δεν έχουν τη δύναμη (καθώς, λόγου χάρη, η αδελφή μου) να σκύψουν,
και το ύψος τους είναι μονάχα μια παγωμένη ακαμψία.
Ποιά η περηφάνια τους, λοιπόν; Ποιά η άνεσή τους;
(Excerpt)
Of course some fire in the fireplace during the winter is
a good thing;
I always had an interest in the flames with their pliant
dancing motion, their colorful, fleshless angels,
with their shadow on the ceiling, the walls — the shadow
of the loom or the spinning wheel, the shadow of a guitar
hanging from the post and most of all, gigantic shadows
of limbs of naked bodies, attached to the bodies, as if they were
different bodies, brown or black. The shadow of the breast
below the breast, its nipple underlined. The shadow of the mouth
inside the mouth, that horrific body certainty, the superb enmity,
as the limbs rise and after their polite flexing in a deep devoutness
yet never humiliation. The flexing represents the measure of height.
Who is always afraid doesn’t have the strength, my sister
for example, to bend down, and their height is nothing but
a frozen stiffness. Then, what of their pride?
What of their comfort?
Hellenic Canadian Literature 