Neo-Hellene Poets, an Anthology of Modern Greek Poetry 1750-2018

Neo-Hellene Poets, an Anthology of Modern Greek Poetry 1750-2018

Poems by Odysseus Elytis

SUN THE FIRST

Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου.

Στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.

Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι στο ουρανί

αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται

ν’ αναγγέλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια

τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο

της σωστής μου καρδιάς. Δεν ξέρω πια τη νύχτα.

Δεν ξέρω πια τα όνειρα ενός κόσμου που μ’ αρνιέται

καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ’ άστρα

η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ’ ουρανού

εξόν κι αν είναι τ’ όνειρο να με ξανακοιτάξει

με δάκρια να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα

Έσπερε κάτω απ’ την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου

τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.

SUN THE FIRST

I

I don’t know the night horrible anonymity of death

a fleet of stars moor in the inlet of my soul

that you, guarding Hesperus, may shine next to the sky

light breeze of an island dreaming of me

pronouncing the dawn from its high rocks  

my two eyes sail you in an embrace with the star

of my true heart: I don’t know the night anymore

I don’t know the name of a world that denies me

clearly I read the ostracons the leaves the stars

hatred is superfluous to me in the roads of the sky

unless it is the dream looking at me again

in tears that I pass through the sea of immortality

oh Hesperus, under the contour of your golden fire

the night which is only night I don’t know anymore.

Titos Patrikios-Selected Poems

TITOS PATRIKIOS, Selected Poems

ΑΠΟΥΣΙΑ

Μυρουδιά νοσοκομείου.

Άρρωστοι απ’ τους κανονικούς θαλάμους

λιάζονται στην αυλή

μ’ ένα παλιό παλτό, μια χλαίνη πάνω απ’ τις πιτζάμες.

Τώρα στο διπλανό μαγέρικο

θα ρίχνουν έρνα τούλι πάνω στ’ απούλητα φαγιά

κι ένα παιδί σφυρίζοντας στις σκάλες…

Τον ξέρω εγώ το δρόμο του σπιτιού σου

όταν μαζευόμαστε στο αντικρινό οικόπεδο

να χαρτοπαίξουμε τα κλεμένα λόγια σου.

Το δρόμο — μα για ποιό δρόμο λέω;

Ά, θα τη σπάσω τούτη την άδεια σιωπή

θα φτιάξω ένα σχήμα από την απουσία σου

να το χαλάω όποτε θέλω εγώ.

Μυρουδιά νοσοκομείου και φυλακής κι αρρώστιας —

άς μην έχω πια στις τσέπες

ούτε δυο κέρματα κουβέντας σου.

Καλά λοιπόν.

Τραβάμε.

ABSENCE

Smell of hospital

sick people from the regular rooms

relax in the sunny courtyard;

they wear an old coat,

or an army overcoat over their pajamas.

Now they cover the unsold food stuff

with tulle in the next cookhouse

while a boy whistles at the stairway.

I know the path to your house

since we used to gather in the opposite lot

to play cards with your stolen words.

The path — which path am I referring to?

Ah, I’ll break this lone silence

I’ll create a shape from your absence

to change at my whim.

Smell of hospital and imprisoned sickness;

Perhaps I might not have

two coins of your talk

in my pockets.

Ok then.

Let’s go.

Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume I

YANNIS RITSOS-Poems, Selected Books, Volume I

ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ//REPLACEMENTS

ΤΑΥΤΙΣΕΙΣ

 Στο ανάγλυφο εκείνο ένας έφηβος γυμνός, σαν επιτύμβιο.

Τ’ αριστερό του χέρι, κάτω απ’ την ήβη του, κρατάει

ενα ύφασμα σαν οετσέτα λουτρού, το δεξί του

στηριγμένο ελαφρά στο γοφό του, το κεφάλι γερμένο

μ’ ευγένεια μοναχική. Πάνω του οι δυο γυναίκες

(ίσως μητέρα κι αδερφή) μ’ έκφραση θλίψης. Η μία

με μακρύ πέπλο, η άλλη γυμνή. Υπογραφή του τεχνίτη

τίποτα, πουθενά. Κι έτσι με γράμματα πολύ αδέξια

σκάλισα εγώ χαμηλά τ’ όνομα μου. Όχι σφετεριστής, αλλά

με το διακίωμα του Έλληνα, κι όχι πως είμαι ο γλύπτης

αλλά ο ωραίο εκείνος νεκρός με την πετσέτα.

Equations

In that glyph a naked ephebe like a stele

his left arm below his puberty holding

a piece of cloth like a bath towel his right arm

softly attached to his hip the head leaning

with graceful loneliness Above him two women

(perhaps his mother and sister) with solemn expressions One

of them with a long peplum the other naked no signature of

the creator anywhere And thus with cleverly incised letters

I engrave my name at the bottom – not like a usurper

but like a Greek with his rights and not that I am the sculptor

but the handsome naked ephebe with the towel

Κατερίνα Γώγου, Έβρεξα στη χώρα μου (αποσπάσματα)

To Koskino

«[…]
Πίστευα τόσα χρόνια πως η τέχνη είναι διαφυγή. Και λύτρωση. Με το δεξί μου χέρι σηκωμένο στον ουρανό -πράξη αλήθειας- ταπεινά κι όχι ταπεινωμένη, λέω πως η τέχνη δε με λύτρωσε κι ούτε διέφυγα απ’ τις απόκρημνες στροφές της τρέλας.

Όσοι ακόμα ορκίζονται στ’ όνομα της και δεν ψεύδονται σωστά κάνουν. Δεν ήρθε καιρός. Γιατί η τέχνη περιέχει άμετρο εγωκεντρισμό. Η τέχνη -εγώ για μένα μιλάω- γουόκμαν στ’ αυτιά μου και πατίνια στα πόδια, στα χρώματα σου… στη μοναξιά σου να ρολάρεις…

Δώδεκα χρόνια περάσανε από το πρώτο βιβλίο.

Μέχρι τότε στην πολιτική, στο αλκοόλ, στην ανεργία μπλεγμένη.

Την έβγαζα με τρελόχαπα και τσαμπουκάδες.

Μετά χτύπησε η πρώτη νοσοκομειακή κρίση. Ήρθανε οι απανωτές εκδόσεις, παρέα με τις Ερινύες.

Λουλούδια.
Γράμματα.
Άνθρωποι.

Λεφτά κάτω απ’ την πόρτα. Ενοχές. Δάχτυλα που με δείχνανε, φωνές που με ρωτάγανε: “Γιατί μας πούλησες;” Κι εγώ τις πίστεψα τις φωνές.

Ποια είμαι εγώ; Με ποιο…

View original post 293 more words

Γωγώ Λιανού, Τρία ποιήματα

To Koskino

1

Αγαπημένος ήχος είναι ο θόρυβος της σιδερένιας πόρτας,
στο τελευταίο κελί του διαδρόμου
και η κραυγή του φυλακισμένου που απεγνωσμένα
ζητά ένα παράθυρο ελευθερίας.
Η μιζέρια αυτής της στιγμής μου προσφέρει την
ανάγκη να φύγω μακριά από τις σκέψεις μου.
Όμως πώς ένας φυλακισμένος να φύγει απ’ το κελί του;

2

-Και έφυγα. Ίσως όχι για να ξεφύγω από εκείνον,
αλλά για να τον φτάσω όταν είχε ήδη εξαφανιστεί.

-Δεν χρειάστηκες τη βοήθειά τους. Οι φίλοι έγιναν
εχθροί, και το μίσος υποκατάστατο του έρωτα.
-Τα αστέρια όμως πάντα ήταν εκεί.

-Μόνο αυτά πλέον κοιτάζεις εκεί χαμηλά που έχεις
πέσει. Δύσκολα θα καταφέρεις να τα αγγίξεις.
Όμως εσύ είπες πως έφυγες. Και για να φτάσεις εκείνον
έπεσες τόσο χαμηλά.

-Τότε που δεν υπήρχε θεός για να φωνάξεις. Δεν
φοβάμαι τη μοναξιά, γιατί είναι ένας δρόμος
για τη συντροφικότητα.

-Κοίτα για μια τελευταία φορά τα μάτια του, και με
μεγάλη δύναμη…

View original post 106 more words

Daily Dose of Bhagwad Gita

Be Inspired..!!

Quotes on Gita :‘If one reads Bhagavad-Gita very sincerely and with all seriousness, then by the grace of the Lord the reactions of his past misdeeds will not act upon him’Lord Shiva to Parvatidevi, Gita-Mahatmya.

No other philosophical or religious work reveals ,in such a lucid and profound way, the nature of consciousness, the self, the universe and the Supreme. I will shall read (Youtube Link Attached) and write Gita verses from the book “Bhagvan-Gita As It Is” by Swami Prabhupada everyday.

Chapter 2 – Text 66-67

Chapter 2 – Contents of the Gita Summarised

Text 66 – One who is not connected with the Supreme [in Kṛṣṇa consciousness] can have neither transcendental intelligence nor a steady mind, without which there is no possibility of peace. And how can there be any happiness without peace?

Purport – Unless one is in Kṛṣṇa consciousness, there is no possibility of…

View original post 266 more words

Χρυσά “ορφικά – διονυσιακά” ελάσματα

ΕΛΛΑΣ

Πηγή εικόνας: pinterest

Γράφει η Ευαγγελία Παλαιομυλίτη

Μία πολύ ιδιαίτερη κατηγορία αρχαιολογικών ευρημάτων θα μας απασχολήσει σήμερα: τα χρυσά «ορφικά» ελάσματα. Ναι, είναι τόσο μυστηριώδη όσο ακούγονται.

View original post 997 more words