Poem by Kostis Palamas
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ
Απὸ πάνω απὸ τα δέντρα το φεγγάρι
Αργοϋψώνεται και λάμπει, θεϊκὴ χάρη.
Απὰ σας απάνω, μαύρα σκιάχτρα, ώ πόνοι,
Μίαν ελπίδα έτσι το φως της αργοϋψώνει.
Νύχτα μου είν᾿ η γνώμη, πίκρα και η καρδιά μου.
Μα σου φέγγει το φεγγάρι, κάμαρα μου,
Σε γιομίζει, και αναβρύζει, συντριβάνι
Δακρυοστάλαχτων αχτίδων, και σε κάνει
Και του μοιάζεις, και σε κάνει, κάμαρα μου,
Μυστικὸ ιερὸ κρεββάτι κάποιου γάμου.
ABOVE THE TREES
Above the trees the moon slowly
rises and shines with godly grace.
Above you, oh dark fathoms and aches
a little hope rises and dimly shines
dark as the night are my thoughts
bitterness dwells in my heart
yet the moon shines in my room
it floods and makes it spring up like a fountain
of teary dripping moon-rays
and makes you, oh my room, alike it
as you resemble a holy nuptial bed.
