Tasos Livaditis-Selected Poems

ΟΙ ΜΕΡΕΣ είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν, όταν ήρθαν αυτοί που

      ξέρουν να περιμένουν

σαν την παρθενία, οι γυναίκες ταράχτηκαν κι έγειραν άξαφνα

όπως η υπομονή μες στον πολύν καιρό, εμείς ακουμπισμένοι στ’

     αμόνια

κοιτάζαμε τήν πόλη ερημωμένη, κι ά, τί φριχτές σκηνές από πα-

     νάρχαια γεγονότα,

κι όταν, στο γέρμα του ήλιου εκείνοι ξανάφυγαν και τα γαβγίσμα-

     τα των σκυλιών

όλο και πιο πολύ μεγάλωναν την απόσταση, δεν έμεινε

παρά το μοναχικό άστρο κι η μυρουδιά που είχε το άχυρο

στην παιδική ηλικία.

THE DAYS had become longer when the ones who know how

     to wait arrived

like virginity, women stirred and suddenly stooped

like patience in the infinity of time and we bowed over

     the anvils and

we gazed the deserted city and yes the horrible images coming

     from ancient events

and when at sundown those people left and the barking

     of dogs

slowly made the distance longer only the lone star was left

and the odor of hay emitted from our childhood years.

Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume I

YANNIS RITSOS-Poems, Selected Books, Volume I

ΘΥΡΩΡΕΙΟ/CARETAKER’S DESK

ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΥΠΟΓΕΙΟ

Αυτές οι σούστες των παλιών καναπέδων, τα στριμμένα σύρματα

ντυμένα την αυστηρότητα της σκουριάς, πεταμένα

στο κάτω υπόγειο — χρόνια σε αχρηστία, Κυριακή μεσημέρι

κ’έλεγες: «Καλημέρα σας Κύριε, τα σέβη μου στη σύζυγο σας»

γιατί έπρεπε κάτι να πεις, κι ας μην είταν κανένας ν’ ακούσει,

κοιτώντας απ’ το χαμηλό παράθυρο τ’ αργά πόδια των νεκρών

με τα φρεσκοβαμμένα τους παπούτσια, και στο πάτωμα χάμου,

που μύριζε ακόμη απ’ τον παλιό χυμένο μούστο, ένα χέρι κομμένο

δεμ’ένο με κίτρινο σπάγγο, κάνοντας τ’ άλλο χέρι να πηδάει

αδέξια, απρόοπτα, λυπημένα, και κάπως αστεία, ένα πήδημα

ψηλώτερα απ’ το θεμιτό, ένα πήδημα σαν έξω απ’ τον κόσμο.

In the Lower Level of the Basement

The springs of old sofas the twisted wires

dressed by the austerity of rust thrown away

in the lower level of the basement – useless for years Sunday

noon and you said “Good morning sir my regards to your wife”

because you had to say something even though no one listened to

you

looking through the low window the slow legs of the dead

with their freshly polished shoes and down on the floor

that still smelled of very old spilled grape must a severed hand

tied with a yellow string and a hand in the hole of the wall that

pulls the string making the other arm jump

uncontrollably unexpectedly sorrowfully and somehow funny –

a jump higher than possible – a jump as if out of this world

Τάσος Λειβαδίτης, Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

To Koskino

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν
ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το…

View original post 332 more words

Φεστιβάλ Αιγών: «Στους δρόμους του Αλέξανδρου»

ΕΛΛΑΣ

Το όραμα του πρώτου διεθνούς Φεστιβάλ Αιγών με έδρα τη Βεργίνα, γίνεται πραγματικότητα. Σε αυτό το μουσικό συναπάντημα θα περιδιαβούμε τις χώρες που κατέκτησε ο Μεγάλος Στρατηλάτης Αλέξανδρος, σεβόμενος τις παραδόσεις την ιστορία και την τέχνη τους.

View original post 1,216 more words