Γράφει η Μαρία Λεμονιά. Φωτογράφος Νικόλας Κομίνης
Η κατοικία που σχεδίασε και έζησε ο Ελληνας ποιητής μοιάζει με ζωντανή εικόνα από την εποχή του – Ρομαντισμός και αριστοκρατική φινέτσα σε προσκαλούν σε ένα κτίριο με συναρπαστική ιστορία και υποδειγματικό οικοδεσπότη τον Λεωνίδα Τυπάλδο.
View original post 992 more words
είναι ένας χορός τυπωμένος στη σιωπή
είναι ένα ποτό που έχει καλύτερη γεύση αν αλοιφτεί στ’ αυτί σου
είναι ένα κομμάτι παγωμένης φωτιάς
είναι μια πόρτα που ανοίγει σ’ ένα παράθυρο
είναι ένας ψίθυρος που μπορούμε να γεμίσουμε τους δρόμους
είναι ένα δέντρο με τις ρίζες του στον ουρανό
ένα ποίημα είναι ένας θαυμάσιος ατελής κύκλος
είναι μια χειρονομία ενάντια στην προκατάληψη
είναι η μοναχική ψυχή που χαϊδεύεται
όταν η αγάπη γίνεται πολύ αδύνατη
είναι ένα κύμα που σε παίρνει μακριά από την παραλία
είναι ένας κάκτος που ευωδιάζει σαν τριαντάφυλλο
είναι μια χούφτα άμμος που εκσφενδονίζεται στον άνεμο
που γδέρνει τον αγέρα
καθώς απλώνεται σε έναν αγαπημένο τόπο
και μπορεί να κηλιδώσει την ψυχή σου
με μια αγνή ομορφιά του μάταιου
ένα ποίημα είναι ένα άγαλμα πάγου σε ένα σφαγείο
είναι ένα τραγούδι που το μουρμουρίζεις μέχρι να αγγίξεις τον ορίζοντα
δεν είναι τίποτα, δεν είναι
είναι ένα μαύρο…
View original post 43 more words
Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume III
Ημερολόγια Εξορίας//Exile Diaries
27 Νοεμβρίου
Μια διαταγή στην ξύλινη πόρτα του μαγειρείου.
Είχαμε αποφασίσει την ολιγάρκεια.
Το Σάββατο έληξε
μ’ ένα τσίγκινο σκουριασμένο φεγγάρι.
Ένα σύνεφο-σκυλί μασάει τον ύπνο μας.
Την Κυριακή έχουμε πάντα πονοκέφαλο.
Από μέσα ανεβαίνουν οι καπνοί.
Το τσιγάρο είναι μια πρ΄φαση.
Τρώμε, σκουπίζουμε κοιμόμαστε.
Ο τυφλός άγρυπνος
ψάχνει τον αέρα με τα χέρια του.
27th of November
A new order on the wooden door of the cookhouse.
We had agreed on frugality.
Saturday passed
with a tin rusted moon.
A dog-cloud chews on our sleep.
We always have a headache on Sunday.
Smoke rises from within.
Smoking is a pretention.
We eat, sweep, sleep.
The blind man keeps vigil
gropes the air with his hands.
TITOS PATRIKIOS — SELECTED POEMS
ΑΝΤΙΔΙΚΕΙΕΣ//LIGITATIONS
ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ
Έφερε βιαστικά το χέρι του στο πρόσωπο
μα μόλις τα δάχτυλα του άγγιξαν τη φτυσιά
σταμάτησε. Δε θέλησε να τη σκουπίσει.
Την έσπρωξε πιο βαθιά ώσπου να φάει τις σάρκες
φτάνοντας ως τις ρίζες των δοντιών, τα κόκκαλα, τη γλώσσα.
Από την τρύπα που άνοιξε, ανάσανε
μ’ έναν καινούργιο τρόπο.
Κι υψώνοντας λιγάκι το κορμί του συνέχισε το δρόμο του.
FINAL VICTORY
He brought his hand on his face hastily
just as his fingers touched the spit
he stopped; he didn’t want to wipe it.
He pushed it into his face, to go deep and eat
the flesh, reaching his teeth, bones, tongue.
He breathed in a new way through
the hole he opened
and raising his body a bit he continued
his walk.
Είσαι της νύχτας ο τρόμος
Και σ’ αγαπώ όπως οι άλλοι αγκομαχάνε
Σαν τον θάνατο είσαι κοκαλιάρα
Και σ’ αγαπώ όπως παραληρούν οι άλλοι
Το ξέρεις το κεφάλι μου πεθαίνει
Το αχανές του φόβου είσαι εσύ
Και είσαι όμορφη όπως σκοτώνουν οι άλλοι
Στην απέραντη καρδιά σου μέσα ασφυκτιώ
Η κοιλιά σου είναι γυμνή λες και είναι νύχτα.
*Δημοσιεύεται στο βιβλίο «Τα μάτια σου δύο πυροβολισμοί στα τυφλά –Αναγνωστικό υπερρεαλιστικών ποιημάτων», Εκδόσεις «Ρώμη», Θεσσαλονίκη 2019. Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Στο περίφημο ανάγλυφο από το ιερό του θεραπευτή θεού Αμφιαράου στον Ωρωπό βλέπουμε τρία στιγμιότυπα των διαδοχικών σταδίων της θρησκευτικής θεραπείας στα ιερά της αρχαιότητας. Στα δεξιά της παράστασης ο πιστός προσέρχεται στο ιερό προσευχόμενος. Κατόπιν ο ασθενής κοιμάται στο εγκοιμητήριο, ενώ ένα φίδι, φανταστική ενσάρκωση του θεού, τον θεραπεύει με δάγκωμα. Σε πρώτο πλάνο απεικονίζεται σαν γιατρός ο Αμφιάραος να περιποιείται ο ίδιος τον πονεμένο ώμο. Ο προσκυνητής αφήνεται με εμπιστοσύνη στις φροντίδες του θεού.
View original post 538 more words
A supraglacial meltwater stream cuts a canyon through the surface of the Greenland ice sheet
Titos Patrikios-Selected Poems, translated by Manolis Aligizakis
ΑΝΤΙΔΙΚΙΕΣ
ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
Τα χρώματα κατάκοιτα, ελώδη.
Γλιστράν οι λέξεις σαν τις σαύρες
ανάμεσα χαρτιά και στόματα —
τόση αηδία πια για ομορφιές
που λίμνασαν μες στα υδρόβια σχήματα τους.
Και διαρκώς βρίσκουμαι από `να πρόσχημα
για να μην αποχωριστούμε τίποτα.
Μας είναι τόσο πιο δύσκολη η συντροφιά
των γυμνών, αυθεντικών πραγμάτων.
DIFFICULT COMPANY
Bedridden, marshy colors
words crawl like lizards
amid papers and mouths —
so much disgust for beauty
that pooled in its watery shape
and we constantly find an excuse
not to leave anything behind.
The company of naked,
authentic things is so bad.
Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume II
Exercises (1950-1960)
ΝΕΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Είχε ξαπλώσει μες στη γνώση του, στη λύπη του, στη δόξα του
σαν σε μια αρχαία σαρκοφάγο. Εμείς τον παραστέκαμε και πάλι
με την αφοσίωση μας ή φθόνο μας, αδιάφορο, τον
παραστέκαμε.
Ένας μας μια στιγμή έσκυψε πάνω του,
καθώς αυτός χαμογελούσε με κλεισμένα μάτια
σ’ ένα δικό του φως, τυραννικό κι απόρρητο
κ’ είπε: «Συ που μας δίδαξες να μην ξεχνούμε, εσύ μας ξέχασες,
λοιπόν θα σε ξεχάσουμε κι εμείς.» Και τότε, εκείνος
έβγαλε το δεξί μαρμαρωμένο πόδι του απ’ το μάρμαρο
σα να πατούσε στον αναβατήρα ενός αλόγου
κ’ εχάθη καβαλλάρης μες στο φως. Μα εμείς δεν κλάψαμε —
ξέραμε πως γυρνούσε πάλι ανάμεσα μας απ’ τον άλλο δρόμο,
ίσως λιγώτερο μεγάλος κ’ ίσως πιότερο δικός μας.
NEW RETURN
He was immersed in his knowledge, his sorrow, his glory
like being in an ancient sarcophagus. We all stood by him
with our dedication or our envy — irrelevant —
we stood by him.
One of us leaned over him at some time,
as he was smiling with closed eyes
in a light of his own, tyrannizing and secret, and said:
you, who taught us not to forget, you forgot of us;
therefore we shall forget of you too. And then, him,
took his right, dead leg out of the casket
as if he was stepping on the stirrups of a horse and
he vanished riding the light. We didn’t cry at all —
we knew that he would return to us again from a different
road, perhaps less great and perhaps more ours.
YANNIS RITSOS-Poems, Selected Books, Volume I
Θυρωρείο/Caretaker’s Desk
ΕΚΤΑΣΗ
Δεν είταν τόποτ’ άλλο μες στη νλυχτα, μόνον
η απέραντη σκοτεινή πεδιάδα κι ο ίσιος δρόμος
αδιόρατα φωτισμένος από μέσα του. Εκεί
ένα μεγάλο συντριμένο λεωφορείο
με αναμμένο τον ένα προβολέα του, φωτίζοντας
τις πέντε ξυπνημένες, ξαφνιασμένες κόττες
κ’ ένα ξερό κλαδί του απαραβίαστου.
Expanse
There was nothing else in the night but
the immense dark expanse and the straight road
imperceptibly lit from within. There
a big crashed bus
with one of its headlights on flooding
the five awakened startled chickens
and a dry branch of the inviolable
Hellenic Canadian Literature 