Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume II
Exercises (1950-1960)
ΝΕΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Είχε ξαπλώσει μες στη γνώση του, στη λύπη του, στη δόξα του
σαν σε μια αρχαία σαρκοφάγο. Εμείς τον παραστέκαμε και πάλι
με την αφοσίωση μας ή φθόνο μας, αδιάφορο, τον
παραστέκαμε.
Ένας μας μια στιγμή έσκυψε πάνω του,
καθώς αυτός χαμογελούσε με κλεισμένα μάτια
σ’ ένα δικό του φως, τυραννικό κι απόρρητο
κ’ είπε: «Συ που μας δίδαξες να μην ξεχνούμε, εσύ μας ξέχασες,
λοιπόν θα σε ξεχάσουμε κι εμείς.» Και τότε, εκείνος
έβγαλε το δεξί μαρμαρωμένο πόδι του απ’ το μάρμαρο
σα να πατούσε στον αναβατήρα ενός αλόγου
κ’ εχάθη καβαλλάρης μες στο φως. Μα εμείς δεν κλάψαμε —
ξέραμε πως γυρνούσε πάλι ανάμεσα μας απ’ τον άλλο δρόμο,
ίσως λιγώτερο μεγάλος κ’ ίσως πιότερο δικός μας.
NEW RETURN
He was immersed in his knowledge, his sorrow, his glory
like being in an ancient sarcophagus. We all stood by him
with our dedication or our envy — irrelevant —
we stood by him.
One of us leaned over him at some time,
as he was smiling with closed eyes
in a light of his own, tyrannizing and secret, and said:
you, who taught us not to forget, you forgot of us;
therefore we shall forget of you too. And then, him,
took his right, dead leg out of the casket
as if he was stepping on the stirrups of a horse and
he vanished riding the light. We didn’t cry at all —
we knew that he would return to us again from a different
road, perhaps less great and perhaps more ours.
Like this: Like Loading...