
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τότε ήρθε η ώρα να προσευχηθούμε, άχρηστες
αλυσίδες που βλαστάρια πράσινα και νειάτα πάνω τους
θυσιάσαμε. Άδεια η πλατεία, στις βραγιές μερικοί σπίνοι,
μόνη απάντηση στις ερωτήσεις μας. Η λαιμαργία μερικών
κουμάντο έκανε στα σύμβολα μας, οπές ανοίγοντας
στα νεανικά μας όνειρα.
Μια μέρα όλο τον κόσμο θα αλλάξουμε.
Μια μέρα κάτι καλύτερο θα δημιουργήσουμε.
Της σκάλας τα σκαλοπάτια τρίξαν, σαν να περπάτησαν
πάνω της οι πεθαμένοι με βήματα βαρειά, βήματα γιομάτα
ενοχή που από αιώνες μέσα μας τη βάλαν οι εξυπνάκηδες.
Στο απέναντι πεζοδρόμιο η λεύκα πάντα σιωπηλή,
μυριάδες τα πεσμένα φύλλα σαν στρατιώτες στην πρώτη
γραμμή κι εκείνος στάθηκε επάνω στο τραπέζι κι όλοι
καθαρά σαν μια καμπάνα τον ακούσαμε που δυνατά
εκραύγασε.
~ Μου αρέσουν αυτοί που επιθυμούν την αυτοκαταστροφή τους.
PRAYER
Then came the hour we prayed, useless chains unto which
we sacrificed youth and vital tree shoots. The plaza vacant,
in the shrubs a…
View original post 111 more words