Poem by Miltos Scahtouris
Ο ουρανός
Πουλιὰ μαύρες σαίτες της δύσκολης πίκρας
δεν είν᾿ εύκολο πράμα ν᾿ αγαπήσετε τον ουρανὸ
πολὺ μάθατε να λέτε πως είναι γαλάζιος
ξέρετε τις σπηλιές του το δάσος τους βράχους του;
έτσι καθὼς περνάτε φτερωτὲς σφυρίχτρες
ξεσκίζετε τη σάρκα σας πάνω στα τζάμια του
κολλούν τα πούπουλα σας στην καρδιά του
Και σαν έρχεται η νύχτα με φόβο απ᾿ τα δέντρα
κοιτάτε τ᾿ άσπρο μαντίλι το φεγγάρι του
τη γυμνὴ παρθένα που ουρλιάζει στην αγκαλιά του
το στόμα της γριάς με τα σάπια τα δόντια του
τ᾿ άστρα με τα σπαθιὰ και με τους χρυσοὺς σπάγγους
την αστραπὴ τον κεραυνὸ τη βροχή του
τη μακριὰ ηδονὴ του γαλαξία του
SKY
Birds, black arrows of the difficult bitterness
not an easy thing to love the sky
most of you learned to call it light-blue
you know of its caves its forest its rocks;
as you pass like winged whistles
you rip your garments against its windows
your fluff glues on its heart.
And night comes in fear of the trees
you stare at the white kerchief, its moon,
the naked virgin who screams in its arms
the mouth of the old woman with the rotten teeth
the stars with swords and golden threads
the lightning, its thunderbolt, its rain
the faraway lust of its galaxy
Hellenic Canadian Literature 