Ένα πρωί μια γραμμή καμένο μελάνι
στο σημειωματάριο του βοτανολόγου.
Μετά την εισβολή, ένας κήπος φυτεμένος στο Κάιρο.
Ο γαλλικός στρατός να καταγράφει την απόσταση
μεταξύ κτήνους και βαμβακοσπόρου.
Ο Ναπολέοντας είχε φτερά, πέταξε σαν τον Ερμή
πάνω απ’ τις πυραμίδες
Ένα κλωνί γαλάζιου να επινοεί την ατμόσφαιρα.
Το κείμενο το αρθρώνει κι έτσι γίνεται
εικόνα και κάν’ το εικόνα και ο λαός από κάτω’
δεξαμενή στατικών ρημάτων να σφυροκοπούν
ξέρω ήξερα ξέρω ήξερα.
Ένα πρωί η γέννησή μου είναι μια γραμμή από μελάνι
στη γλώσσα των φυτειών.
Μεγαλώνοντας παρακολουθώ τη μνήμη να με συναρμολογεί:
μια μυθοπλασία από παπαρούνες και ειδωλολατρία,
επικλινής σε πλεονάζουσα ζέση,
αίμα στην υποσημείωση. Υπάρχει μια πόρτα
που αναμεταξεί εμένα και το τότε,
οι συγγραφείς λένε η πόρτα είναι πάντοτε ανοιχτή,
τα φαντάσματα λένε η πόρτα δεν είναι για μας.
*Από την Ανθολογία “Αραβίδες ντίβες”, έκδοση Τεφλόν / Αρχείο 71, 2021. Μετάφραση: Πίτερ, Ράνια, Ελένη.
**Η…
View original post 26 more words
Hellenic Canadian Literature 