Σταύρος Ζαφειρίου: Προς τα πού (II)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Προς τα πού

II

Ασφαλώς και τους χρησιμοποιούμε. Τους ζεύουμε και τους πηδάμε κανονικά, φωτογραφίζουμε τον εξευτελισμό τους, τους στέλνουμε πάνω σε πανύψηλες, σιδερένιες κατασκευές και κάτω στα ορυχεία και στους υπονόμους και τα σφαγεία, τους φορτώνουμε απάνθρωπα φορτία, απομυζούμε τους μυς και την όραση και την υγεία τους, αφήνοντάς τους, μέσα στην ευσπλαχνία μας, μερικά ψίχουλα για τα τελευταία, αξιοθρήνητα χρόνια τους. Φυσικά. Γιατί όχι; Κατά τα άλλα είναι άχρηστοι.
Τόμας Πίντσον(1)

Έπρεπε όμως πρώτα να εξωθήσετε την ακούσια τύψη πιο κοντά στις εσχατιές του ιερού.

Πώς ήταν τότε οι σκιαγμένες φωνές το εννοήσαμε,
όταν μετρήσατε την πράξη του κόσμου στον κανόνα που καμία καινούρια αλήθεια δεν σας εμπόδιζε να επιμένετε πως είναι αληθινός.

Σ’ αυτή την κλίμακα,
που φροντίζετε πάντοτε ν’ ακολουθεί μια αντιστοιχία προσιτή στο ανάλογό της,
επιλέγοντας το τοπίο μιας γλώσσας που υπάρχει ταυτόσημη στη σωστή της σειρά,
χαλκεύοντας μεταμέλειες που ήθελαν όλοι ν’ ακούσουν∙

View original post 285 more words