Σταύρος Ζαφειρίου: Αυτοί που ούτε ξέρουν ούτε και ρωτούν (IV)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Αυτοί που ούτε ξέρουν ούτε και ρωτούν

IV

Η ευτυχία, μη καπνίζοντες πολίτες!
Ρυτίδιασε τόσους αιώνες η ευτυχία παραχώνοντας την κάθε μέρα στο υπόγειο της άλλης.
Κάποτε όμως πρέπει να τελειώνουμε με αυτά.
Κάποτε πρέπει επιτέλους να ξεμπλέξουμε με τους διαφωρισμούς και με τις μετα-νεωτερικές τους περπατούρες.
Και πιο πολύ με αυτούς τους εκδορείς του υποκειμένου,
που γδέρνουν τον μοντερνισμό σαν σφάγιο κρεμασμένο στο τσιγκέλι.

Κλέος ανδρών∙ και αυτουργοί ενός φολκλόρ που αλληθωρίζει
κατά τις τέντες των πανηγυριών.
Τόσοι πολλοί θεραπευτές και σχεδιαστές συνόρων
και τόσοι καθοδηγητές, γρυλίζοντας κομματικές γραμμές
και υποχρεώσεις∙
τόσοι πολλοί ντελάληδες και αρτίστες γυρολόγοι:

— Θαυμάστε το ασώματο κεφάλι που μιμείται όλους τους μορφασμούς της ανθρωπότητας!
— Χαρείτε τις φιλήδονες ιέρειες των κλειδιών!
— Εδώ ο Χορός! Το φοβισμένο κύμβαλο του ελέους∙
ο αρχαίος νους υποταγμένος στα θεοσύλληπτα!

Τι παρανόηση κι αυτή, παίρνοντας κόσμο και κοσμάκη στον λαιμό της!

Ποιος είπε πως το έλεος είναι κρουστό…

View original post 370 more words