Σκιάχτρο
Γνώριζε την παράξενή μας προτροπή για βάσανα.
Μας άρεσε του ηττημένου ο στεναγμός, τα πρωινά
σημάδια που αφήναν τα πουλιά στο πέταγμά τους,
τ’ αυτιά μας απαλές μεμβράνες της καταιγίδας,
το πανδαιμόνιο που συλλαμβάνανε κι ακόμα θέλαμε
δίπλα σε γυναίκας βυζί να κοιμηθούμε τόσο κοντά
τον πόνο της να νιώσουμε, τόσο κοντά την αγωνία
της για να γευτούμε κι όμως εκείνος, μόνος του τη γη
ολόκληρη με μια ματιά αγκάλιαζε σα να `θελε
με το τραγούδι του να τη μετουσιώσει κι εμείς ακόμα
γονατίζαμε μπροστά σε σκιάχτρα, με κατάμαυρα
μάτια κι άχυρο στο κεφάλι που μπρός και πίσω πήγαιναν,
μύθοι που πάνω τους στηρίξαμε την ύπαρξή μας.
Scarecrow
He knew our peculiar desire for suffering, He knew
we preferred the sighs of defeated and those left
by the birds in their morning flight, though our soft
eardrums were unable to capture the thunderbolt’s
rapture, we still wanted to lie next to the woman’s
breast, close enough to feel her pain, close enough
to taste salinity of her skin and He, alone, encompassed
the earth seen by our irises His primal goal to transcend
our desires once and for all, while we still kneeled
before the scarecrow, jet-black eyes and straw hair
on his head that moved from side to side, myths upon
which we had based our existence.
Hellenic Canadian Literature 